Misgelukt- chocoladebommen

Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik niet de handigste ben. Ongelukjes met omvallende glazen of druppels olie op nieuwe schoenen, tja dat gebeurt hier gewoon aan de lopende band. Maar ook dingen als huissleutels die in de deur afbreken, lekke banden op momenten dat dat echt niet kan, ontploffende shampooflessen in een vakantiekoffer... Jep, allemaal op mijn pechlijstje. Ik lijk die genen deels te hebben doorgegeven, wat het er hier niet schoner en prettiger op maakt. Maar soms, soms slaat de mislukking alles. Maar dan ook echt alles. Luister. Hoe alles misgelukt werd: (Savine heeft er zelfs een woord voor uitgevonden)

Kijk, ik had een superleuke opdracht te pakken: Knutsel een eetbaar kopje en maak daar spetterende foto's van. Ik had er zin in. Pintereste wat ideetjes bij elkaar en had een goed plan: ik ging kopjes van chocola maken. Easy peasy. Op Pinterest. Dit is wat er echt gebeurde... Stap 1: smelt chocola au bain marie in een pan. Ik dacht: ik koop een keer de goedkoopste chocola, dan eet ik het niet zelf op. Zelfbehoud. Nou mensen, koop dit nooit. Ik weet niet wat er gebeurde, maar al roerend werd de Euroshoppermassa een soort klei. Hele vieze rare smurrie, waar geen mens een kopje van zou kunnen maken. Op naar stap 2: smelt je voorraad lekkere, goede chocola. Dat lukte. Mmm. Dus door naar Stap 3: blaas (water) ballonnen op en dip ze in de gemolten chocola. 

Ballonnen, feestvreugde, chocola. De familie verzamelde zich om mijn zorgvuldig opgebouwde setting zodat ze van dichtbij konden zien hoe ik een kopje ging maken. Ballon 1, dip, zet neer. Check. Ballon 2, ballon 3. Nog voordat ik die heb neer kunnen zetten, gebeurt het. KNAL!!! 

Eerst stilte. Dan een zucht. Dan hysterisch gelach. Erger dan dit wordt het niet mensen. En dan lach je. De ballon vol gesmolten chocola is midden in de woonkamer geknald. Iedereen en alles zit onder. Maar het wordt nog erger. Er gaat nog een chocoladebom af. Het plafond, de muren, alle kleren, alles, maar dan ook alles in bruin gespikkeld. Boenen. Het enige wat er te doen veel. Heel lang boenen. 

Ik probeerde nog iets met afgekoelde chocola, andere ballonnen. Het lukte niet. Ik gaf op en ging over tot plan B. Een eetbaar kopje van koek. Mmm. Ik had er alweer zin in. 

Poging 1: vouw over een vormje deeg en bak. Mislukt, het deeg droop er vanaf en zag er niet uit. Poging 2: bekleed een vormpje met deeg en giet er blindbakbonen in. Geslaagd. Maarrrrrr, die blindbakbonen zaten vergroeid met het deeg. Niet er uit te krijgen! AAAARGHHH! Schreeuwde ik. Wat is het met deze opdracht?! Poging 3: doe er een bakpapiertje tussen en stort dan vol met blindbakbonen. Hèhè. Geslaagd.

Toen begon het leuke gedeelte: versieren, beplakken en vullen van de kopjes. Mijn lieve assistente Ianthe hielp bij alles. Voor een goed effect maakten we voor een keer de slagroom roze met een druppel kleurstof. Zag er lekker uit bij de aardbeien. Als dank mocht ze na de fotoshoot het bakje  opeten. 

En toen. Alsof dit geheel nog niet rampzalig genoeg verlopen was, gebeurde dit: 

Ianthe ging de auto in na het eten van het kopje voor een lekkere lange rit. Ze viel in slaap. En werd na een half uur wakker met deze reden: ziek. Alles eruit. Alles. Met geweld. Weet u nog de kleur van de slagroom? Dan weet u nu de kleur van al haar kleren (het WAS een wit jurkje), de autobekleding, de tassen bij haar voeten, de autostoeltjes en de rest. ROZE KOTS. Niemand die gezegd had dat dit verhaal leuk ging worden.... 

Gelukkig zie je niks van deze catastrofe terug op de foto's die ik inleverde met een mini-tekstje erbij. Eetbare kopjes maken, leuk joh. En mákkelijk! Doe het allemaal!