Prinsesje Fiebelpiep

Ik weet niet of jullie dat al door hadden
maar ik ben dus erg slecht in niks doen.
Een dagje thuis en de muren vliegen op me af.
Een dag van huis en dan krijg ik het weer op m'n heupen
omdat dan alles wat moet gebeuren niet gebeurt.
Zo is het dus ook nooit goed.

Zo zijn dit weekend de freules uit logeren
en deze ongekende vrijheid en zeeën van tijd met slechts een baby thuis
resulteert eigenlijk alleen maar in keuzestress.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat mijn timmerlief en ik al vijf uur
aan het bakkeleien zijn over de plannen van vandaag.
Gaan we naar het strand, de moestuin, een wandeling maken, ergens lunchen of... ?
Conclusie: ik zit nog stinkend ongedoucht in mijn pyjama in de woonkamer.
'Zal ik anders gewoon eens die plank boven mijn bureau ophangen?' opperde de Timmerman net maar.
'Dat we gewoon hier thuis blijven. Dat is toch ook wel eens fijn?'
Ik knikte wat ongemakkelijk ja.
Thuis blijven.
Kan.
'We hoeven toch niet per se naar het strand zodat jij weer wat hebt om over te bloggen?' grapte hij.
Hmm.
Hmmmmm.
Nee daarvoor hoeven we niet naar het strand nee.
Er liggen nog genoeg verhalen danwel foto's klaar om nog talloze blogjes mee te vullen.
Maar weet je,
als ik niet een keer per week iets te vertellen heb
over wat ik heb meegemaakt,
gezien,
gehoord,
geproefd
of beleefd
anders dan ik heb de wassen, boodschappen en de schooltripjes weer voor elkaar gekregen,
dan word ik gewoon ongelukkig.
Voor de dagelijkse sleur doe ik het geloof ik niet.

Daarom hier een wandeling van vorige week
op een landgoed hier in de buurt.
We zagen het kasteel en de tuin van prinsesje Fiebelpiep.
Het lichtend voorbeeld van de oudste freule.
U kent haar misschien niet, dat prinsesje
maar ze houdt dus alleen van roze.
Eet roze koeken, heeft alleen roze jurken
en plonst in een roze zwembadje.
Ademloos luisteren de freules elke avond naar verhaaltjes die vaderlief over haar vertelt.
Dus hoe prachtig was het dat we haar huis nu eens van een afstandje konden bewonderen.

Wat ik eigenlijk dus wil zeggen
vooral tegen mezelf
vergeet toch niet telkens
dat je voor de mooiste avonturen
niet ver weg of op pad moet.
Ze zitten allemaal al in je hoofd.
Je moet alleen de rust vinden om ze daar te zoeken.

Uitvliegen

Het gaat te snel.
Kleine meisjes worden groot.
Voor je het weet zijn ze het huis uit.
Drie maal een cliché op een rij.
Ik haat ze, alle drie. Omdat ze waar zijn.

Het zit namelijk zo.
Mijn dochter is op kamp.
Alleen.
Tenminste, zonder ons.
Dat heet ook alleen.
Drie nachtjes naar de boerderij
met haar tante, dat wel.
Vier jaar, en op kamp!!!!!!
(En nog veel meer uitroeptekens!!!)
En dat wilde ze zelf heel graag.
'Ik moet er bijna om huilen, zo leuk vind ik het,' zei het kleine ding zelfs.
Vooral het nieuws dat wij er niet zouden zijn, viel in de smaak.

Dus daar gingen we zondag.
Voor het eerst legden we de route naar IJhorst af
als wegbrengende ouders.
We hadden voor de gelegenheid nog net geen rode broek aangetrokken
of een patente labrador geleend.
Wel zat ik in de auto alsof ik zelf weer voor het eerst naar kamp ging.
Met gierende zenuwen enzo.
De freule niet hoor.
Die deed nog even een slaapje.

Eenmaal aangekomen
Stonden wij ouders te grienen en te snikken
al op het pad
nog voor we de boerderij bereikten.
Weeë mensen zijn we toch.
Och, och, och.
'Wat zou Anna trots zijn...' snikte mijn robuuste Timmerlief.
Ik knikte maar ja,
en knuffelde Ianthe extra hard
die diep bezorgd haar totaal ontspoorde ouders gadesloeg.

De grote freule huppelde ondertussen naar de sleurhut waarin ze zou gaan slapen
en legde koelbloedig
haar knuffels in haar bedje.
At nog een koekje
liep een rondje
en aaide een hond.
Tot het bijna tijd was
om naar het bos te gaan.
Toen klampte ze nog even het been van haar vader vast.
Daar was het moment van afscheid.
Ze vergat het bijna,
een vluchtige kus en knuffel
een gehaast: 'Daaaag!'
en toen vloog ze uit.
Letterlijk.
Ze spreidde haar armen en rende weg.

Niet een keer keek ze om.
Aan het eind van het pad had ze al wel voor elkaar
dat ze op de rug van een leiding mocht.
Je dacht toch zeker niet dat ze dat hele pokke-eind ging lopen...
Ik maak me geen zorgen
het komt wel goed.
Die freule redt het wel.

Zandstralen

Geen uitwaaien maar zandstralen was het vorig weekend op het strand.
Ik sprak er af met wat vriendinnen.
Als we dat vroeger deden
tuutten je oren nog een dag na
van het hoge hysterische stemgeluid wat we produceerden.
Maar nu.
Nu hebben we een oorverdovend aantal kinderen geproduceerd.
Gesprekken duren niet langer dan drie zinnen
Want na een complete minuut geen aandacht
willen al die kinderen weer een fles, een luier, een tekening maken,
fristi bestellen, plassen,
aan iemands haar trekken,
aan iemands auto trekken,
aan iemands haar en auto trekken
scheppen, toch niet scheppen,
of als ze dat allemaal niet willen,
dan lopen ze wel weg
en moet je kijken of ze niet in de branding drijven
dan wel onder een auto zijn gelopen.
Heel ontspannen dus dat bijkletsen.
En een klein beetje angstaanjagend
om te beseffen dat ze met meer zijn dan wij.
Die kinderen dus.

Toen we de nodige frietjes in de freules hadden geduwd
gingen we nog even een half uurtje zandstralen en golfje springen.
Niks beter voor tutende oren dan een flinke zeebries.
In jubelende vakantiestemming reden we weer naar huis
om thuis pas het strandzand van onze voeten te vegen.
Behalve de grote freule
die had geen zand tussen haar tenen.
Zij schreed liever roze gehakt over het strand.
Haar nagellak zou wel eens kunnen beschadigen van al die rondslingerende schelpen.
Ja.
Ik weet ook niet wat er in dat kind gevaren is.

Domweg gelukkig in bad

Woest stond ik met een doekje de keuken te poetsen vanochtend.
'Wie komt er op bezoek?' vroeg de kleine freule.
Het duurde even voor het kwartje viel.
'Er komt niemand op bezoek vandaag, ik maak elke dag de keuken schoon,' legde ik het kleine ding uit.
Ze keek me wat glazig aan
en liep schouderophalend weg, want ze wist ook wel dat dat niet waar was.
Als ik woest poetsend door het huis trek, is er iemand in aantocht.
En dat was best vaak de laatste weken.
Lief kraambezoek dat er voor zorgt
dat ik moet doen alsof ik de boel onder controle heb.
Dat er heus niet vijf volgepoepte en ondergekotste wasmanden staan te stinken in de babykamer
of dat de luieremmer niet meer dicht kan
de ijskast leeg is
de vloer niet vol zand en plakkerige broodkorsten ligt
en dat bij ons de loombandjes op kleur gesorteerd zijn
in plaats van tientallen zakjes die leeggestort zijn door de gehele woonkamer.
Pff.
Zo geef ik een paar keer per week een rondleiding door mijn huis
en verontschuldig ik me voor de troep
terwijl, echt, ik dus net als een malloot mijn stinkende best heb gedaan
om mijn huis te laten shinen als nooit tevoren.
Ja, zo ben ik dus.
De schone schijn ophouden.
Ik lijk potdorie wel een mislukte moeke uit de jaren vijftig
die graag haar stoepje schoon staat te schrobben
omdat anders de buurt zo gaat kletsen...

Man, wat is dat hele huishoudgedoe een ondankbare taak.
Ik denk dat ik hooguit tien minuten kan neerstrijken op de bank
en tevreden kan denken
zo, lekker, klaar.
Niks meer op te ruimen, wassen of poetsen.
En dan wordt er met stift op de tafel gekleurd
of smeert iemand pap op de vloer.
En begint het hele circus weer van vooraf aan.
En de ellende is,
als ik muit
en het allemaal een dag lekker niet doe
dan, dan, dan
nou ja,
onleefbaar
ongelukkig
onhoudbaar
kinderbescherming
gemeentelijke ongediertebestrijding
alles.
Je snapt het wel.

Dan doe ik maar Otto in bad
want daar wordt iedereen gelukkig van
hijzelf nog het meest.

Daarna staat de badkamer
of zelfs de woonkamer blank.
Want snel, poep tot in zijn nek, in bad, dan maar op de keukentafel tussen belangrijke papieren, alles opzij, waar zijn luiers, ah, een aankleedkussen, kleren, tubes crème, dat kan neergestort naast het bad, badder, droog, kleed aan, geniet van lieve lachjes, zijg neer. En zie een wanorde van ongekende proporties, in slechts vijf minuten geschapen..
Maar leuk dat het is!!!

Leve de langste dag

Ik zit daar maar portretten te schieten van mijn hele kinderschare.
Eerst waren daar de prachtige witte jurkjes met Pinksteren
en nu weer die bloemenkransen.
Ik kan ze wel opeten als ze er zo uitzien!

Sinds de grote freule naar school gaat
hebben we er een hele nieuwe invulling aan ons leven bij.
We kozen voor de Vrije School.
Ja.
Niet voor de buurtschool, die een minuut lopen van ons huis ligt.
Dat moet ik dus de hele tijd uitleggen.
(ook aan mezelf als ik vloekend en tierend tegen de klok in mezelf en twee freules naar de andere kant van de stad fiets om kwart over 8 's ochtends)
Maar na deze foto's niet meer.
Een school waar je bloemenkransen maken als huiswerk op krijgt (de ouders dan)
die begrijpt wat je in dit leven moet leren, vind ik zo.
Dat is naast lezen, schrijven, rekenen en weten wanneer de slag bij Waterloo plaatsvond (geen idee trouwens)
ook begrijpen hoe de aardse zaken in elkaar steken.
Dus bakt de freule elke week broodjes in de klas.
(Daar leer je meten, rekenen, samenwerken en koken van.
Het is me een raadsel waarom niet iedereen dat op school doet.)
Krijgt ze timmerles
Leert ze wonderschone liedjes met lekker moeilijke woorden erin
Doet ze iets met dansen
komt ze met stapels tekeningen en kunstwerkjes thuis
speelt ze elke dag heel lang buiten
en viert ze allerlei wonderlijke feesten.

Zo hadden we gisteren het zomerfeest,
of eigenlijk het Sint Jansfeest.
Getooid met bloemenkransen verschansten we ons op een kleedje voor een picknick
ter ere van de langste dag van het jaar.
Ik voelde me een rasechte hippie.
Met een vuur om overheen te springen
zo'n lekker Zweeds aandoende krans
en liedjes die we in een kring zongen.
Waar de freule dit allemaal doodnormaal leek te vinden,
was ik eerder een zenuwachtig ploetermoedertje die het allemaal reuze spannend vond.
Ik brak dagenlang mijn hoofd over verantwoorde picknickhapjes.
Knipte woest grassen langs de gracht
en plukte stiekem hele gemeenteperkjes kaal voor de kransen.
Aan die dingen moest natuurlijk niet af te lezen zijn
dat ik helemaal geen Vrije School ervaring heb
en dat ik mijn hand heus niet omdraai voor wat bloemvlechtwerk.
Zo kwam het dus dat we als vier wandelende veldboeketten het veld op kwamen.
En dat dat erg opviel
tussen de subtiel om het hoofd gedraaide klimoptakken met her en der een bloempje van de rest.
Ach.
Onze biologisch-vegetarische-spinazietaartjes
waren in ieder geval lekkerder
dan de stapel pannenkoeken met stroop die de rest van de klas at.
Vonden wij dan.
De freules natuurlijk niet.
Daarom nam ik vandaag voor het zomerfeest van de crèche
die alles behalve Vrije Schools is
gewoon spiesjes
van kant en klaar poffertjes met niet biologische aardbeien mee.
Zo klaar. Zo op.
Een mens kan niet alles.
Dat heb ik wel alvast geleerd.

Taartenbakkers

Vader van drie, die timmerlief van mij.
Dus werd hij uitbundig verwend met een vol gekladderde tegel van de kleine freule
(voor aan de muur denk ik?)
een zelfgevouwen muizentrappetje van de grote freule
(Die had niks gemaakt op school. Ik vermoed dat de Vrije School niets met vaders heeft? Ik zal eens navragen waarom er geen postbakjes gefiguurzaagd werden of asbakken gekleid. Een groot gemis vind ik dat)
en namens alle drie nieuwe onderbroeken
(die hebben vaders altijd nodig)
en een door Savine uitgezocht nieuw t-shirt.
Die is dus roze. Een andere kleur bestaat er namelijk niet volgens haar.
Plus een ontbijt op bed, dat pas om half 10 geserveerd werd,
misschien wel het grootste kado van dit alles.
Of, nou ja, eigenlijk de grootste straf van dit alles.
Er is niemand op de hele wereld die een grotere hekel heeft aan eten in bed dan mijn Timmerlief.
Kruimels, omvallende jus, kinderen die op je croissant springen,dat werk.
Hij haaaat het.
En moest het met een dankbare glimlach ondergaan.

Maar het tweede onderdeel van deze dag was wel zijn favoriet.
Taarten bakken!
Al jaren hebben we namelijk op Vaderdag feest in ons buurthofje.
En sinds vorig jaar hoort daar een taartenbakwedstrijd bij.
Aangezien hij toen de derde prijs in de wacht sleepte
met een, in mijn ogen, onooglijke poezentaart, had hij heel wat te bewijzen.
Woest stond hij te spatelen, mixen en te proeven met de freules.
Heel liefjes en vaderig allemaal.
Apetrots pronkte hij met zijn rabarber-appeltaart...
(tarte aux pommes et rhubarbe op z'n Frans, want dat klinkt lekkerder)
En toen moest er nog wat met de cake die de meisjes hadden gefabriceerd.
Hier greep ik mijn kans.
Al een heel jaar krijg ik te horen dat hij, HIJ een taartenprijs had gewonnen
als ik weer eens stond te ploeteren op een baksel.
Dus.
Een prijs voor een poezentaart hè?
Nou, dat kan ik ook, dacht ik.
Er moest iets met roze marsepein en roze spikkels van de freule
(ik zei het al, er bestaat nog maar een kleur in haar wereld)
en het moest een poes worden.
Zo gezegd, zo gedaan.

Het feest was verder leuk hoor,
met springkussen, t-shirts (roze ja) bestempelen
buurtbewonersbingoën, voetbaltoernooi
en barbecue,
maar het ging natuurlijk maar om een ding:
de uitslag van de wedstrijd.
Er kwam een derde prijs,
een tweede prijs
en die waren niet voor taart 10 of 11.
Tromgeroffel zwol aan,
de eerste prijs bleek een gedeelde plaats.
- Zenuwachtig gewiebel-
de winnaars van de wedstrijd waren taart 7  en...
de poezentaart!!!
Verlegen draalde bakster Savine naar voren
om oorverdovend applaus in ontvangst te nemen.
Ik lachte in mijn vuistje
(niet echt, ik lachte hardop en breeduit)
en keek maar eens triomfantelijk naar de Vader.
Eat that! Met je poezentaart!
Nou staan we quitte.
Ik vrees dat we volgend jaar een 3D poes moeten gaan bakken...