Prinsesje Fiebelpiep

Ik weet niet of jullie dat al door hadden
maar ik ben dus erg slecht in niks doen.
Een dagje thuis en de muren vliegen op me af.
Een dag van huis en dan krijg ik het weer op m'n heupen
omdat dan alles wat moet gebeuren niet gebeurt.
Zo is het dus ook nooit goed.

Zo zijn dit weekend de freules uit logeren
en deze ongekende vrijheid en zeeën van tijd met slechts een baby thuis
resulteert eigenlijk alleen maar in keuzestress.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat mijn timmerlief en ik al vijf uur
aan het bakkeleien zijn over de plannen van vandaag.
Gaan we naar het strand, de moestuin, een wandeling maken, ergens lunchen of... ?
Conclusie: ik zit nog stinkend ongedoucht in mijn pyjama in de woonkamer.
'Zal ik anders gewoon eens die plank boven mijn bureau ophangen?' opperde de Timmerman net maar.
'Dat we gewoon hier thuis blijven. Dat is toch ook wel eens fijn?'
Ik knikte wat ongemakkelijk ja.
Thuis blijven.
Kan.
'We hoeven toch niet per se naar het strand zodat jij weer wat hebt om over te bloggen?' grapte hij.
Hmm.
Hmmmmm.
Nee daarvoor hoeven we niet naar het strand nee.
Er liggen nog genoeg verhalen danwel foto's klaar om nog talloze blogjes mee te vullen.
Maar weet je,
als ik niet een keer per week iets te vertellen heb
over wat ik heb meegemaakt,
gezien,
gehoord,
geproefd
of beleefd
anders dan ik heb de wassen, boodschappen en de schooltripjes weer voor elkaar gekregen,
dan word ik gewoon ongelukkig.
Voor de dagelijkse sleur doe ik het geloof ik niet.

Daarom hier een wandeling van vorige week
op een landgoed hier in de buurt.
We zagen het kasteel en de tuin van prinsesje Fiebelpiep.
Het lichtend voorbeeld van de oudste freule.
U kent haar misschien niet, dat prinsesje
maar ze houdt dus alleen van roze.
Eet roze koeken, heeft alleen roze jurken
en plonst in een roze zwembadje.
Ademloos luisteren de freules elke avond naar verhaaltjes die vaderlief over haar vertelt.
Dus hoe prachtig was het dat we haar huis nu eens van een afstandje konden bewonderen.

Wat ik eigenlijk dus wil zeggen
vooral tegen mezelf
vergeet toch niet telkens
dat je voor de mooiste avonturen
niet ver weg of op pad moet.
Ze zitten allemaal al in je hoofd.
Je moet alleen de rust vinden om ze daar te zoeken.