Zandstralen

Geen uitwaaien maar zandstralen was het vorig weekend op het strand.
Ik sprak er af met wat vriendinnen.
Als we dat vroeger deden
tuutten je oren nog een dag na
van het hoge hysterische stemgeluid wat we produceerden.
Maar nu.
Nu hebben we een oorverdovend aantal kinderen geproduceerd.
Gesprekken duren niet langer dan drie zinnen
Want na een complete minuut geen aandacht
willen al die kinderen weer een fles, een luier, een tekening maken,
fristi bestellen, plassen,
aan iemands haar trekken,
aan iemands auto trekken,
aan iemands haar en auto trekken
scheppen, toch niet scheppen,
of als ze dat allemaal niet willen,
dan lopen ze wel weg
en moet je kijken of ze niet in de branding drijven
dan wel onder een auto zijn gelopen.
Heel ontspannen dus dat bijkletsen.
En een klein beetje angstaanjagend
om te beseffen dat ze met meer zijn dan wij.
Die kinderen dus.

Toen we de nodige frietjes in de freules hadden geduwd
gingen we nog even een half uurtje zandstralen en golfje springen.
Niks beter voor tutende oren dan een flinke zeebries.
In jubelende vakantiestemming reden we weer naar huis
om thuis pas het strandzand van onze voeten te vegen.
Behalve de grote freule
die had geen zand tussen haar tenen.
Zij schreed liever roze gehakt over het strand.
Haar nagellak zou wel eens kunnen beschadigen van al die rondslingerende schelpen.
Ja.
Ik weet ook niet wat er in dat kind gevaren is.