Uitvliegen

Het gaat te snel.
Kleine meisjes worden groot.
Voor je het weet zijn ze het huis uit.
Drie maal een cliché op een rij.
Ik haat ze, alle drie. Omdat ze waar zijn.

Het zit namelijk zo.
Mijn dochter is op kamp.
Alleen.
Tenminste, zonder ons.
Dat heet ook alleen.
Drie nachtjes naar de boerderij
met haar tante, dat wel.
Vier jaar, en op kamp!!!!!!
(En nog veel meer uitroeptekens!!!)
En dat wilde ze zelf heel graag.
'Ik moet er bijna om huilen, zo leuk vind ik het,' zei het kleine ding zelfs.
Vooral het nieuws dat wij er niet zouden zijn, viel in de smaak.

Dus daar gingen we zondag.
Voor het eerst legden we de route naar IJhorst af
als wegbrengende ouders.
We hadden voor de gelegenheid nog net geen rode broek aangetrokken
of een patente labrador geleend.
Wel zat ik in de auto alsof ik zelf weer voor het eerst naar kamp ging.
Met gierende zenuwen enzo.
De freule niet hoor.
Die deed nog even een slaapje.

Eenmaal aangekomen
Stonden wij ouders te grienen en te snikken
al op het pad
nog voor we de boerderij bereikten.
Weeë mensen zijn we toch.
Och, och, och.
'Wat zou Anna trots zijn...' snikte mijn robuuste Timmerlief.
Ik knikte maar ja,
en knuffelde Ianthe extra hard
die diep bezorgd haar totaal ontspoorde ouders gadesloeg.

De grote freule huppelde ondertussen naar de sleurhut waarin ze zou gaan slapen
en legde koelbloedig
haar knuffels in haar bedje.
At nog een koekje
liep een rondje
en aaide een hond.
Tot het bijna tijd was
om naar het bos te gaan.
Toen klampte ze nog even het been van haar vader vast.
Daar was het moment van afscheid.
Ze vergat het bijna,
een vluchtige kus en knuffel
een gehaast: 'Daaaag!'
en toen vloog ze uit.
Letterlijk.
Ze spreidde haar armen en rende weg.

Niet een keer keek ze om.
Aan het eind van het pad had ze al wel voor elkaar
dat ze op de rug van een leiding mocht.
Je dacht toch zeker niet dat ze dat hele pokke-eind ging lopen...
Ik maak me geen zorgen
het komt wel goed.
Die freule redt het wel.