Leve de langste dag

Ik zit daar maar portretten te schieten van mijn hele kinderschare.
Eerst waren daar de prachtige witte jurkjes met Pinksteren
en nu weer die bloemenkransen.
Ik kan ze wel opeten als ze er zo uitzien!

Sinds de grote freule naar school gaat
hebben we er een hele nieuwe invulling aan ons leven bij.
We kozen voor de Vrije School.
Ja.
Niet voor de buurtschool, die een minuut lopen van ons huis ligt.
Dat moet ik dus de hele tijd uitleggen.
(ook aan mezelf als ik vloekend en tierend tegen de klok in mezelf en twee freules naar de andere kant van de stad fiets om kwart over 8 's ochtends)
Maar na deze foto's niet meer.
Een school waar je bloemenkransen maken als huiswerk op krijgt (de ouders dan)
die begrijpt wat je in dit leven moet leren, vind ik zo.
Dat is naast lezen, schrijven, rekenen en weten wanneer de slag bij Waterloo plaatsvond (geen idee trouwens)
ook begrijpen hoe de aardse zaken in elkaar steken.
Dus bakt de freule elke week broodjes in de klas.
(Daar leer je meten, rekenen, samenwerken en koken van.
Het is me een raadsel waarom niet iedereen dat op school doet.)
Krijgt ze timmerles
Leert ze wonderschone liedjes met lekker moeilijke woorden erin
Doet ze iets met dansen
komt ze met stapels tekeningen en kunstwerkjes thuis
speelt ze elke dag heel lang buiten
en viert ze allerlei wonderlijke feesten.

Zo hadden we gisteren het zomerfeest,
of eigenlijk het Sint Jansfeest.
Getooid met bloemenkransen verschansten we ons op een kleedje voor een picknick
ter ere van de langste dag van het jaar.
Ik voelde me een rasechte hippie.
Met een vuur om overheen te springen
zo'n lekker Zweeds aandoende krans
en liedjes die we in een kring zongen.
Waar de freule dit allemaal doodnormaal leek te vinden,
was ik eerder een zenuwachtig ploetermoedertje die het allemaal reuze spannend vond.
Ik brak dagenlang mijn hoofd over verantwoorde picknickhapjes.
Knipte woest grassen langs de gracht
en plukte stiekem hele gemeenteperkjes kaal voor de kransen.
Aan die dingen moest natuurlijk niet af te lezen zijn
dat ik helemaal geen Vrije School ervaring heb
en dat ik mijn hand heus niet omdraai voor wat bloemvlechtwerk.
Zo kwam het dus dat we als vier wandelende veldboeketten het veld op kwamen.
En dat dat erg opviel
tussen de subtiel om het hoofd gedraaide klimoptakken met her en der een bloempje van de rest.
Ach.
Onze biologisch-vegetarische-spinazietaartjes
waren in ieder geval lekkerder
dan de stapel pannenkoeken met stroop die de rest van de klas at.
Vonden wij dan.
De freules natuurlijk niet.
Daarom nam ik vandaag voor het zomerfeest van de crèche
die alles behalve Vrije Schools is
gewoon spiesjes
van kant en klaar poffertjes met niet biologische aardbeien mee.
Zo klaar. Zo op.
Een mens kan niet alles.
Dat heb ik wel alvast geleerd.