De dag dat alles even stilstond

Weet je,
ik schrijf wel eens
dat mijn dagen lang niet altijd zo lopen als ik wil.
Dat auto's niet starten op cruciale momenten,
katten in mijn bed piesen,
of gewoon, algehele misère die je hebt
met kinderen, baby's, huisdieren, en banen.
Maar als dingen echt in het honderd lopen,
dan blijf ik liever stil.
Want wat kun je nou voor grappigs zeggen
als dingen echt mis gaan.
Niemand wil toch horen over de momenten dat je wél huilt
omdat alles te veel wordt?

Daarom was het hier meer dan een week stil.
Ik was namelijk stil.
Zeldzaam ja.
Maar ik had het een en ander te verwerken
en wist niet goed welke woorden daarbij zouden moeten passen.
Nog steeds weet ik het niet goed.
Het enige woord dat steeds bij me opkomt is
kwetsbaar.
Zo voel ik me.
Dat is niet gek met een verse baby.
Die zet je maar weer eens aan het denken
over wat voor een wonder het leven wel niet is.
Zo ben je twee cellen,
zo ben je een hulpeloos nieuw mens.

Maar daarom is het niet.
Het is dat ik op de, voor mij, meest veilige en vreedzame plek op aarde
ruw uit mijn wat naïeve wereldbeleving werd gerukt.
Ik reed over een zandpad in het bos,
een pad dat ik al honderden keren reed
met auto, trekker, of pony.
Er is daar nooit iemand
hooguit een verdwaalde heks
of hongerige trol.
Ja, een plek waar sprookjes nog wel bestaan.
Nou ja, daar kwam dus een mountainbiker met een noodgang uit een paadje gesneld.
Ik zag hem
1 seconde
die minuten duurde
en toen klapte zijn hoofd op mijn voorruit.
Sorry voor deze zin,
maar zo was het.
Klap.
Ik kon niks,
maakte in die ene seconde wel honderd afwegingen
rukte nog aan mijn stuur
remde
maar niks
het gebeurde al
terwijl ik het er zo niet mee eens was dat dit echt gebeurde.
Een fietser en een auto
midden in het bos
op precies hetzelfde moment.
Alles stond even stil
maar dus wel net te laat.
Surrealistisch om daar met politie, ambulance en een baby in een maxi cosi te staan.
De fietser doet het gelukkig nog,
maar wel met drie tanden minder, en een gebroken heup.
Ons eerste echte gezinsuitje naar de boerderij was dus op zijn zachts gezegd
rampzalig.

Gelukkig kregen de freules van dit alles niets mee
zij reden paard
en speelden in het bos.
En vinden de leenauto mooier dan onze eigen auto.

Mijn oma zei altijd:
'Een seconde van onachtzaamheid, is een leven lang huilen.'
Ik vond dat ouderwets en zeurderig en betweterig.
Maar dat de wereld in een seconde van kleur en vorm kan veranderen,
dat wist ik niet.
En dat maakt je als mens maar akelig kwetsbaar.