Een eigen huis, een plek onder de zon

Kijk, je hebt een Timmerlief of niet.
Die moet je inzetten, zodra- ie maar een beetje zin, of vooral tijd heeft.
Dat heeft hij dus nooit
tot ik hem dwong om babyverlof op te nemen.
Echt, voor iedereen die baby's krijgt, heeft of wil:
dwing die mannen (en vooral hun werk) om drie weken thuis te zijn.
In die drie weken werd m'n lief straalverliefd op zijn baby
en bovendien deed hij:
alle achterstallige administratie,
elke dag een dutje
(want Timmerliefjes kunnen bijzonder slecht tegen weinig slaap en zo bleef hij wonderbaarlijk vrolijk)
eindelijk alle klusjes in huis
las hij een boek
haalde eindeloos veel boodschappen
kookte elke dag weergaloos
ennnnn bouwde hij met de kleine freule een hut van onze oude vloerbalken
die maar ontzettend in de weg lagen te liggen in het moesje.

Een eigen huis.
Gloedje nieuw,
met twee verdiepingen
en ook bruikbaar als restaurantje
en ijswinkel.
Het absolute einde dus.
En vooral lekker kindonvriendelijk
met heel ruw splinterhout, uitstekende scherpe hoeken,
en hier en daar nog een roestige spijker.
Precies zoals een hut moet zijn dus.
Dat vind ik niet gevaarlijk en onverantwoordelijk, nee.
Eerder heel leerzaam.
Goed voor klimvaardigheden en inventiviteit.
Als je nooit een splinter in je voet hebt gehad
dan word je toch nooit een weerbare volwassene?
Dus.

Ik zei al: een hut zoals een hut moet zijn.
Maar de Timmerman vindt hem afschuwelijk.
Want: scheef, zonder verhoudingen, zelfs zonder bouwtekening
of enig plan in elkaar gezet.
Je kunt dus wel zien dat hij echt verlof had.

Het leukste van alles
in je eigen huis, gelden eigen regels.
Ianthe hoeft dus geen kleren aan thuis.
Die zouden maar in de weg zitten
terwijl ze vanaf haar bovenverdieping de wereld regeert.
Dat u het even weet.