Oogverblindend, smetteloos wit stuurde ik vandaag een pinksterbruidje naar school.
Daar verheugde ik me al jaren op.
Want van prachtige jurkjes, kransen en vlechten in het haar,
hou ik nou eenmaal enorm veel.
En van feesten en ceremonies en dingen waar sentimentele gevoelens bij komen kijken.
Ik heb er (naast Sinterklaas) een nieuw lievelingsfeest bij.
Stonden we daar
op een prachtig stralende dag
onder weelderig groen uitgedoste bomen
naar iel kindergezang
en betoverende muziek te luisteren.
Een piano op het schoolplein, wapperende linten,
man, wat heb ik veel gemist in mijn jeugd.
Op het christelijke-gereformeerde schooltje waar ik naartoe moest
was zulke frivoliteit niet te vinden hoor.
Maar de Vrije School kan het pinksterfeest maken tot iets groots.
Ik weet niet precies wat er werd gevierd
al dansend om de meiboom vol linten,
(Iets met lente, bloemen, vlechten, Pinksteren en duiven ja,
ik moet de literatuur er nog eens goed op na slaan)
maar in ieder geval het leven.
Want mooier wordt het niet
als peutertjes
als de kleine dwaallichtjes van deze wereld
proberen een dansje te doen
terwijl ze wezenloos om zich heen staren
zo onder de indruk van de muziek en al die witte kleren en kransen
dat ze vergeten dat ze moeten bewegen.
Magisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten