Het is van hout

Vandaag mag het even. Zwijmelen alsof ik een verliefde puber ben. Precies vijf jaar geleden propte ik mijn zeven maanden zwangere buik in een immense trouwjurk om die Timmerman van mij eens even met een ring en een ja-woord voor eeuwig aan me te binden. We vonden het geinig, leuk, en liefdevol om zo'n verkleedfeest te geven. Een wit kasteel, een witte jurk, een bloemenzee en iedereen hoedjes op. Zo hadden we het bedacht. Maar wie wist dat behalve wij, zo ontzettend veel mensen gelukkig zouden worden van het feit dat wij met elkaar gingen trouwen? We werden urenlang overstelpt met lieve woorden, wensen, knuffels verrassingen en heel veel liefde... Ik zweefde, wij zweefden. Van geluk.

Dus vanavond denk ik terug aan...

... die allermooiste bos bloemen die ik ooit van mijn liefje kreeg

... de sterkste man van het bos die me voor het altaar nog kwam opeisen

... en de prinsessen die hem uiteindelijk mee het bos in lokten 

... onze moeders die zo prachtig spraken tijdens de ceremonie

... de bloemen, de hartjes, de slingers, de ballonnen, alles, overal!

... de prachtige muziek die onze lieve vrienden voor ons speelden

... het lieve prentenboek over ons dat mijn getuigen hadden gemaakt!

... die taartentafel. De taarten. Gewoon AL DIE TAARTEN die iedereen voor ons bakte. Ik wil ze nu!

... de brandende vuurtjes

... de lieve woorden van iedereen die Brol de trol gebundeld aan ons gaf

... het vuurwerk

... het verdwalen met ons tweetjes omdat de tomtom in een andere auto zat en wij van gelukzaligheid niet meer konden nadenken of sturen

... het overheerlijke diner met zoveel mooie speeches en ook nog een indrukwekkende trouwkrant

... de hotelkamer waar de cheesy hartjes die de dag overheersten, die kamer helemaal overnamen

... en het moment dat we dachten in diepe slaap te kunnen vallen, maar dat daar toen onze uitzinnige getuigen de kroeg beneden betraden

... en dat we de nacht dus eindigden in badjas met ontploft haar aan de bar. 

... en als laatste, maar eigenlijk als eerste, dat wonderlijke moment dat wij met z'n tweetjes in de auto zaten te wachten om de laatste honderd meter te rijden naar de oranjerie en daar een discussie voerden over de soort kus die we na het ja-woord zouden gaan geven. Lang? Kort en vaak? Nou ja, je snapt het. Ingewikkelde materie. Er stopte een auto, een aftandse eend, waar een harige hond zijn kop uit het achterraam stak en een baardige man en een lappenvrouw ons stralend van achter het stuur aanspraken. Of we er klaar voor waren? Waarop wij zeiden dat we ons vooral druk maakten over de kus. 'Met die kus komt het wel goed,' zei de man. 'De kunst is om het daarna leuk te maken en te houden.' Lachend reden ze weg, ons achterlatend met een tintelend gevoel dat we net in een soort ingewikkeld spiegelbeeld van de toekomst hadden gekeken. Want eigenlijk waren zij veel meer wij, dan het bruidje en de bruidegom die zo opgedirkt in een cabrio zaten.

En nu is het dan vijf jaar later. Wat hebben we hard geleefd. Drie kinderen op de wereld gezet, twee keer ons huis verbouwd, twee eigen bedrijven gestart, een vaste baan aangenomen. Ons huwelijk viert vandaag zijn verjaardag,  het is van hout geworden. Klopt. We zijn robuust en we timmeren er graag op. Proost! 

De prachtige foto's werden gemaakt door  fotografe Annie Hoogendoorn.