Tot de grote freule haar Vrije School betrad, had ik nog nooit van Maria Lichtmis gehoord. Sterker nog, tot twee weken geleden had ik er nog nooit van gehoord. Toen bleek er ineens een feestje op school gevierd te worden. Vond ik wel een mooi plan, wat gezelligheid zo midden in de donkere depressieve winter. Savine kon me er niet veel meer over vertellen dan dat de juf een kaars van ijs had gemaakt en dat er koekjes waren. Feest geslaagd. Natuurlijk zat er meer achter. Volgens mij betekent de feestdag het zoiets als dat het tijd is om het innerlijk licht weer naar buiten te laten, nu de dagen alweer langer worden. Een omkering eigenlijk en daarom worden er vaak pannenkoeken op die dag gegeten: die moet je ook omkeren. Waarom Savine koekjes kreeg en wat Maria er mee te maken heeft, weet ik (nog) niet. Maar ik vond het een goed idee om een aloude familierecept uit het vet te halen dat je ook om moet keren. En daar schreef ik dan weer een stukkie over voor Kleine Sam.
Deze maanden zit geluk in kleine dingen. Het licht is
grauw, de dagen te kort, de regen koud. Ja, mijn stemming is wat winterbleu om
het zo te zeggen. Dat kleine Otto om de haverklap ziek is, helpt natuurlijk ook
niet. En moeders die veelste weinig slapen, moeten dus goed zoeken voor die
kleine gelukjes.
Regelmatig vind ik mezelf de laatste weken terug in een
soort vegetatieve toestand. Starend tussen de wasmanden en de omgekieperde
duplodozen, terwijl ik manisch het Frozen liedje ‘Laat het gaaaaan, laat het
looooooos,’ murmel. Klinkt rijp voor opname, maar de ratelende machine die
gezin-met-drie-kinderen heet is de afgelopen maand even vastgelopen. Kinderen
die ziek zijn, doen niet aan machinerie namelijk. Zo belandden we een maand
geleden ineens in het ziekenhuis met een uitgedroogd super zielig hoopje baby.
Na drie nachten aan de sonde deed hij het gelukkig weer. Maar een week later
kwam er een nieuw virusje om de hoek kijken die naast de inmiddels vertrouwde K3
(Koorts-Kots-dunneKak) liters snot met zich meebracht. Op het nippertje redde
hij zichzelf er dit keer uit. Maar liefst vijf hele dagen kon ik hem volproppen
zodat hij weer een beetje op zichzelf ging lijken. En toen: Baf! Weer koorts, weer spugen, weer
terug bij af. Nou ja. Nu wacht ik gewoon op de lente.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten