Ontsnapping- portretjes #4

Ik geloof dat ik net ben ontsnapt. Ontsnapt uit mijn eigen opgejaagde web van opgelegde regeltjes, voornemens, doe-lijsten, klusjes, verwachtingen, werk, administratie, teleurstellingen en valse beloftes aan mezelf. Het kostte precies twee uur en een kwartier om mezelf te bevrijden. Niet gek, want als een ware Houdini had ik mezelf al weken in dat web verstrikt laten raken. Elke minuut, nee elke seconde moest ik nuttig besteden. Ik had zoveel te doen, er moest veel gebeuren en alleen ik kon het doen. In een tredmolentje rende ik rond en zo kwam ik nergens. Tot dus twee uur en een kwartier geleden. Toen ging ik in de zon op mijn dakterras zitten, vergezeld door twee magazines en een lunch. 

Tien minuten pauze gaf ik mezelf. Maar toen voelde ik de warmte van de zon en dacht: 'Wat gebeurt er als ik blijf zitten?' Eerst: niks. Toen: een schuldgevoel. Daarna: gehaastheid. Ja, terwijl ik dus in de zon niks zat te doen. En toen dacht ik: al dat gehaast zit in mijn hoofd, al die klusjes moeten wel. Maar niet NU, niet HIER en al helemaal niet ALLEMAAL TEGELIJK. Ik bleef zitten en de gehaastheid ging over in een ontevreden gemurmel. En verdween uiteindelijk om plaats te maken voor de gelukzalige gevoelens die lentekriebels heten. Dus allemaal: Weg met de winterwebben! En spijbel! 

Elk jaar leer ik ditzelfde lesje weer: ik kan niet tegen weinig lucht, licht en buiten zijn. Daarom deden we dit weekend ook al een snelle wandeling. Even adempauze. De kleine freule was voor het eerst in haar uppie uit logeren. Een weekendje Amsterdam. Dat was voor iedereen geweldig. Zij had de tijd van haar leven en grote zus kon alle tijd weer eens voor zichzelf opeisen. Met haar lange stelten wurmde ze zich in de draagzak bij haar vader en wilde net als haar kleine broertje rondgedragen worden. Lief. Zo groot en stiekem toch zo klein. Heel lang had ze het geduld ook niet, want op iemands rug valt niet veel te ontdekken. 

Want liever nog dan knuffelen, plukt ze bloemen, zoekt ze kabouterholletjes en spuugt ze van oude bruggen in het water. Ik kon haar eindelijk te pakken krijgen voor de camera, zoals ze is. Eigenwijs, vol ernst, verwondering en vol eigen plannen. Plus in de outfit die ze nooit meer uit wil doen. Opdat we later met weemoedige glimlach terugdenken: weet je nog? Van die roze/geel geruite rok, dat kleine gele t-shirt met konijn, die vale lila maillots en de te kleine roze gympen die je altijd maar aan wilde omdat je net je veters kon strikken? Wat was je toch schattig.

Was het leven altijd maar zo simpel dat het enige echte strijdpunt in je hoofd je kledingkeuze betreft...