Aapjes kijken

We hebben vandaag sneeuwpoppen gebouwd, een driekoningenspel gezien,veel ondergekotste kleren en beddengoed gewassen, minimale beetjes ORS met melk bij ons mannetje naar binnen gedruppeld en ons wederom heel veel zorgen gemaakt. Maar dat zie je hier niet. 

Soms heb je dat zo he, dat de stemming ineens omslaat. Denk je net weer lekker bezig te zijn, beetje door de dierentuin wandelen en zo, kantelt de wereld 180 graden. Kun je weer opnieuw je evenwicht zoeken. Otto is dus weer ziek. Op het randje van uitdroging. Haaaaat aan crèchevirussen heb ik. Eén dag ging hij er weer heen. Nou ja, daar had ik dus echt wat aan...

Zouden de apen die we vorige week in de dierentuin zagen ook zo zitten te tobben met hun kroost ? (zo, dat was me pas een bruggetje, van ORS naar de dierentuin, haha) Ik denk het dus niet. Al was het maar omdat ze opgesloten en wel zich nergens zorgen over kunnen maken. Eten wordt opgediend, vertier wordt naar binnen gegooid, kinderen worden constant in de gaten gehouden door mede apen en een medische staf. Ik zou niet met ze willen ruilen, maar phoei, af en toe wil ik ook dat ik in een soort kolonie of groep of wat dan ook wonen. Gewoon, dat je altijd iemand hebt die met je mee denkt, even op kan passen, een oude wijze op zolder die altijd vol goede raad zit. Maar goed. Een commune is dan ook weer zo wat. Met z'n allen op zaterdagmorgen yoga-en enzo, omstebeurt macrobiotisch koken en altijd meeloerende buurvrouwen over je schouder waar je aardig tegen moet zijn. Brr. Niks voor mij. 

De dierentuin dus. Ik vind het een van de fijnste uitstapjes. Wandelend in het bos, mooie dieren kijken, wat klimmen, wat spelen en wat verbazen. Ik vond het wel indrukwekkend, deze bejaarde aap, die een beetje verdwaasd Ianthe zat aan te staren, en af en toe een korsakoff-achtige stuiptrekking deed. Een oud besje, dat een beetje uit het raam zat te turen. Hij of zij had nog net geen geraniums. Ik hoop maar dat we hem (haar? wat denken jullie?) snel weer kunnen opzoeken.