Stop- en portretjes #1

Soms heb je het zo druk met de gewone dingen, dat je het vergeet wat het is. Je leven. Het bestaat uit de boodschappen, de was, stofzuigen, rekeningen, deadline, vuilnis buiten zetten, koken en de eindeloze to do lijst die zichzelf maar aan blijft vullen. Je knippert met je ogen en er zijn weer weken, of soms zelfs maanden voorbij. Poef. Tijd die niet meer terugkomt. Helemaal weggeploeterd. En je hebt het niet eens door. Want je denkt dat het belangrijk is, een opgeruimd huis, een gevulde koelkast, op tijd komen en betaalde rekeningen. 

Zo ook hier. Tot ik mezelf dit weekend terugvond op een begrafenis. Een intens verdrietige, want mensen mogen niet zo maar, te jong uit hun leven vallen. Maar dat gebeurt wel. Er werden mooie verhalen verteld. Over hoe iemand was, hoe iemand dacht, hoe iemand deed. Over huishouden of enige sleur ging het niet. Natuurlijk niet. Het is een klusje dat je er nou eenmaal bij hoort, geen herinnering. Het deed me beseffen dat je niet moet wachten met dingen die je graag wilt. Niet wachten op de goede baan, goede omstandigheden, goede plek, goede moment. Je moet alles zelf, nu en hier doen. 

Nu ik dit zo heb geschreven, weet ik helemaal niet wat ik er mee moet. Ga ik nu subiet een nieuw huis zoeken, die boerderij die ik altijd al wilde? Koop ik morgen een hond? Reis ik volgende maand met de hele bubs naar Amerika voor die roadtrip die al jaren bovenaan mijn bucketlist staat? Nee dus. Ik ben een te schijterig type voor 'het roer om'.  Wat ik wel ga doen, is kijken. Góed kijken naar wat ik hier en nu heb. Die weken nooit meer wegploeteren. Elke dag en minstens elke week moet het waard zijn om een goed verhaal over te vertellen. Om een mooie foto van te maken. Gelijk een goede smoes om onder dat stofzuigen uit te komen: sorry het is hier smerig, maar ik moest vandaag nog portretten van mijn kinderen maken.... 

Mocht je nu denken, die is gek geworden. Omdat ze in het hier en nu wil leven en foto's van haar kinderen wil maken, stopt ze haar baby in de góotsteen?! Euh, nee. Of, nou ja, ik badderde Otto inderdaad in de wasbak. Maar niet thuis. Dit was nog tijdens onze vakantie op Texel. In het huisje van mijn opa en oma, waar ik zo'n 33 jaar geleden ook in een wasbak werd gepropt door mijn moeder. Omdat zij daar toen ook foto's van maakte en van genoot.