Waddenweemoed

We zijn al een week thuis.
Maar ik heb hier toch een potje waddenweemoed...
Tis ook niet echt een gezellige week om het jaar mee te beginnen.
Elke dag komt er ander slecht nieuws binnen.
Daar ben ik niet zo goed mee,
slechte berichten.
Toen ik nog op de redactie van een kinderkrant werkte
was ik stiekem ook wel opgelucht dat ik
zelden een buitenland berichtje hoefde te tikken.
Geef mij maar het dierennieuws.
Of iets met sterren.
Raar maar waar nieuwtjes, records, heerlijk.
Of laat mij een kind interviewen dat iets bijzonders te vertellen heeft.
Een verhaal over Syrië?
Een of ander belangwekkend mensenrechtenrapport dat uitkomt?
Een overzicht van alle plekken waar op dit moment oorlog woedt?
Dat gaat niet zo goed.
Ik bedoel, ik kan het wel schrijven, daar niet van.
Maar het duurt even.
Ik moet namelijk eerst stiekem een traantje wegpinken bij akelig nieuws.
Niet echt handig op een redactie.
Laat ik het er maar op houden dat mijn ziel net zo teer is als dat van de kinderen
die de stukjes moeten gaan lezen.

Nou goed.
Ik denk dus graag even terug aan het strand.
Het Texelse strand waar niks meer is dan
zand
water
licht, zulk mooi licht
en aangespoelde schatten.
Ieder jaar zijn we er tussen kerst en oud en nieuw.
Om ons hoofd leeg te laten blazen.
Om niet na te denken over wat moet en kan en zal.
Maar om met je vingers in het zand te poeren.
Om door de branding te rennen tot het water net wel in je laarzen gulpt.
Om een 'barbiekjoe' te vinden (dat witte ding waar de oudste freule haar liefde aan verklaarde)
en schelpen en balken en wrakhout.

Daar is even niks.
Er zou meer niks moeten zijn.

(Afgezien van het drama in Parijs
ben ik ook ontdaan van het feit
dat op het kruispunt hier om de hoek
van de week een jongetje is doodgereden.
Ik zag de traumahelikopter veel te dicht over ons dak scheren
en toen wist ik het al.
Waar ie zou gaan landen.
Op het meest gevaarlijke fietspunt van Nederland
zou ik wel willen beweren.
Het stuk waar per minuut honderden mensen allemaal een andere richting op willen,
en daarbij niet alleen elkaar
maar ook stadsbussen, voetgangers
en vreemd opgestelde stoplichten moeten omzeilen.
Een fietspad dat elke week van route verandert omdat de gemeente
het lumineuze idee heeft om water aan te gaan leggen op het drukste stuk van de stad.
Daar voor het station is het een fietshel.
Het was wachten op een ongeluk.
Dat is heel zinloos.
Afgezien van teddyberen en rozen aan een paal
is er nog niks veranderd aan de situatie.
Gelukkig hoef ik er geen stukje voor de krant over te tikken.)