Van die eindeloze feestdagen

Nu ik weer fris en fruitig 

achter mijn even frisse en fruitige bureau zit,

ben ik stiekem wel blij dat de eindeloze feestdagen erop zitten.

Begrijp me goed,

ik hou van gezelligheid, eten, familie en feest. 

Heel veel eigenlijk.

Meer dan van wat dan ook. 

Maar dat constante opdirken, op pad zijn, dikke tassen meeslepen

en altijd te laat in bed liggen, 

dat breekt me op een gegeven moment wel op.

Tis namelijk niet echt zo dat ik daarna lekker een week kan luieren en uitslapen.

Er is hier altijd wel iemand die vindt dat-ie recht heeft op een nachtelijke knuffel

of twee of drie

en om 7 uur is er ook altijd iemand voor in om Frozen te kijken. 

Maar dan wel in goed gezelschap. 

En bovendien moet er NU een glas water worden ingeschonken. 

Dusss. 

Zit je dan met je moeie kop waar net een glaasje wijn te veel in nabonkt

'Laat het gaaaaan, laat het losss,' te zingen. 

Al waren ze eindeloos die feestdagen

ze vlogen natuurlijk ook voorbij

als een feestroes. 

Gelukkig hebben we de foto's nog. 

(De eerlijkheid gebiedt me te zeggen 

dat die indrukwekkende soesjestoren,

ook wel Croquembouche geheten

niet door mij is gemaakt

maar door mijn onvolprezen nicht en neef.

De paddenstoelen-notenpaté kwam wel uit onze oven. 

Ieder familielid bij ons

laat namelijk zijn grootste culinaire talent in de kerstkeuken schitteren

en neemt minstens een gerecht mee. 

Niet dat een notenpaté nou ons grootste talent is, 

al is-ie goddelijk,

maar het meest haalbare telt ook.

De gezamenlijke menukaart van ons familiediner

zou niet hebben misstaan in een luxueus sterrenrestaurant.

Helaas is er geen bewijs meer van

want de oudste freule knipte ze alle 25 in stukken 

als treinkaartjes voor de hele familie.

Bovendien vond ze het schandalig dat er vlees opstond,

dus die gerechten knipte ze er vakkundig vanaf. 

Verder heeft ze een hele gematigde mening hoor.)