Portretjes #2

Goed, het voornemen om elke week portretten te maken staat. Ik was er stiekem al even mee bezig. Om elke week alle drie de kinderen te grazen te nemen, lukt me niet. Mijn uitdaging, mijn regels. Ik schiet op wie wil. Otto blijft het langste stil zitten. Nog wel, want zijn wiebelbillen hebben plaatsgemaakt voor wiebelbenen die telkens op staan...

Hier heeft hij nog het pipse ziekenhuissnoetje. Nu, een week later is er niks meer van terug te zien. Al is hij sinds gisteren wéér ziek. Maar aangezien ik daar geen enkele goede grap over kan verzinnen, ga  ik er verder niet over uitweiden en ga ik er voor het gemak ook gewoon maar vanuit dat hij morgen weer opstaat als een blakende baby na een voortreffelijke nacht slaap. Mag een mens af en toe van zoiets goddelijks dromen als ononderbroken nachten hé!

En waarom dit verder maar een kort stukje is? We hebben hier belangrijke dingen te doen. Dat is het wel een wee volgen van de familie Crawley met hun belangwekkende leven op Downtown Abbey. In drie weken hebben we er vier seizoenen doorheen gejaagd. Wat zo neerkomt op 35 afleveringen, dus we hebben nagenoeg een extra werkweek aan ons leven toegevoegd. Ik droom van Matthew, zou willen dat ik zo wuft was als Mary, zo vilein doch eloquent zou kunnen spreken als tante Violet (die je natuurlijk zo absoluut niet mag aanspreken) en vooral ben ik stinkend jaloers op de schare personeel die alles voor mij zou kunnen wassen, poetsen, koken, opruimen, opstoken, en opvoeden. Maar goed. Ik ben gewoon Marrit afkomstig uit Nieuwerkerk aan den IJssel, woonachtig in een rijtjeshuis zonder noemenswaardige buitenruimte. En al had ik een landgoed, nooit zal ik zo soepel in amazonezit op mijn paard over een heg springen als Mary. Maar morgen komt mijn hulp álle verdiepingen stofzuigen. Dat voelt ook heel rijk.