Otto, vijf maanden oud,
is geslaagd voor de ultieme wonderbabytest.
Hij ging mee op reis naar New York.
Waar een goed gewortelde (en niet ontaarde) ouders waarschijnlijk niet zouden overwegen
om een baby naar een citytrip mee te sleuren
zagen wij hier juist een uitdaging in.
(En een praktische oplossing voor een oppasprobleem)
De lijst beren op de weg leken:
*een baby krijst in een vliegtuig. Voor niemand leuk.
* een baby met een pril ritme is geen goede combinatie met een jetlag.
* een baby houdt niet van musea, winkelen, uit eten gaan, en een huwelijksfeest.
* hoe vervoer je een baby per taxi, subway of fiets?
* hoe voed je een baby als je vijf dagen op pad bent?
Dat zouden vijf grote redenen kunnen zijn om nooit meer je huis te verlaten.
Maar ik word een heel vervelend mens als ik mijn huis niet verlaat.
En helemaal als ik mee word gevraagd voor een reisje New York.
We gingen het dus gewoon doen.
Om kort te zijn, deze beren op de weg bleken lieve aaibare teddybeertjes.
Ik zei al, we hebben hier te maken met een wonderbaby
die net zo van avonturen houdt als zijn ouders.
Dus:
*Een wonderbaby krijst helemaal niet in een vliegtuig.
Hij drinkt wat bij het opstijgen en landen,
doet hier en daar een dutje op de heenweg
en is zelfs de gehele terugreis in coma.
*Een wonderbaby is zo onder de indruk van de vliegreis
dat hij daar vergeet te slapen, en eenmaal aangekomen
zich compleet aanpast aan het nieuwe ritme.
Terug is ietsje lastiger, maar met het verzetten van de klok dit weekend
is dat probleem ook al bijna helemaal opgelost.
*Een wonderbaby houdt enorm van fietsen in de draagzak,
wandelen in de draagzak,
slapend uit eten gaan
of slapend geparkeerd worden in de huwelijksdisco in een rustig hoekje.
* dat vervoersprobleem? Mwah.
De kinderwagen in de subway bleek niet zo'n goed idee,
vooral in de spits wilden mensen het liefst in de wagen gaan zitten (maar ook op onze schoot)
bovendien bleken er geen roltrappen of liften te vinden.
De draagzak was wederom het beste middel om van a naar b te komen.
En eenmaal in slaap in het bakkie van de kinderwagen,
namen we het hele ding op schoot, inclusief baby als we een taxi namen.
* Het voeden van de baby was helemaal een eitje,
aangezien Otto nog alleen maar borstvoeding krijgt.
Dat is altijd op voorraad, op temperatuur en bij de hand.
De preutse Amerikanen knopen hele tentconstructies om zichzelf en hun baby
als ze in het openbaar voeden, ik niet.
Maar zoals een bevriende Amerikaanse verbaasd uitriep op een terrasje:
'Je ziet er niks van, niemand heeft het door dat hij aan het drinken is!'
(waarop Otto prompt losliet, de melk in mijn shirt liep en hij begon te spartelen natuurlijk)
Kortom, het was fantastisch!
Wat een stad!
Wat een energie!
Wat veel indrukken en ideeën en inspiratie en uitzichten!
We hebben in die paar dagen zoveel gezien dat ik alle beelden nog lang niet heb verwerkt.
Stukje bij stukje vallen ze op hun plaats.
Als ik mijn belevenissen niet eens bij heb kunnen houden,
dan Otto de zijne al helemaal niet.
Aangezien hij later toch niets zal kunnen herinneren van zijn USA-avontuur
maakte ik af en toe maar een foto met hem erop.
Als bewijs dat hij er echt bij was.
Toen ik door het prachtige MoMA liep
en het ene na het andere meesterwerk voorbij zag komen
met de bungelende en half slapende Otto op mijn rug,
wilde ik dat ik het hem later zou kunnen laten zien.
De energie die er van de schilderijen af komt,
is zo bijzonder.
Hopelijk heeft hij het gevoeld.
Ineens herinnerde ik me een mooie fotoserie van
Maandagdaandag met baby Maantje Piet in het Kroller-Muller museum.
Een prachtig idee! Baby + kunstwerk = nieuwe kunst.
Dus daar ging ik.
Al selfie-end door een museum.
Echt waar, alle schaamte ben ik al lang voorbij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten