Van die dagen...

Net als je denkt
hé het gaat lekker,
dan moet je op gaan passen...
In luttele minuten is een georganiseerd bestaan zo geruïneerd.

Hier was het weer eens zover.
Het begon allemaal zo aardig van de week.
Lekker werken, goede ideeën, voorbeeldige kinderen.
Ja echt.
Ik weet, jullie geloven het nooit,
maar écht voorbeeldig.
Toen de kleine freule haar zak knikkers met veel geweld op de grond liet donderen
riep ze:
'Hemeltje lief!'
Ik zweer het je.
En daarna nog eens:
'Als je iets laat vallen zeg je hemeltje lief, toch mamma?'
Soms doe ik blijkbaar toch iets goed.
Niet dat ik naar mijn weten ooit hemeltje lief zeg, maar toch.

Van de weeromstuit trok ik de voorbeeldige kinderen eens voor mijn camera.
In mijn werkkamer stond nog een soort van studio opstelling
en daar rolde en rende het grut toch doorheen.
Zeg nou zelf, die wil je toch de hele dag op de blozende wangetjes kussen?
Nou, zo ging het niet.
De kleine freule riep me namelijk even boven.
'Ik heb zo'n buikpijn,' snikte ze op de wc,
'wil je me even optillen?'
Dat deed ik.
Net toen ze op schouderhoogte was,
gebeurde het.
Buikpijn bleek misselijk te betekenen.
Ik ben niet snel ergens vies van,
maar dit was met stip het ranzigste wat me ooit is overkomen.
De kots droop uit mijn haar.
En uit mijn schoenen
en uit...
Nou ja, je begrijpt het wel.
Ik wist niet waar ik moest beginnen.
Want ondertussen was ook de blozende baby gaan blèren
op een volume waarmee hij wilde duidelijk maken
dat hij NU NU NU aandacht/luiers/eten/watdanook nodig had.
Maar ik droop.
En ik moest de grote freule en vriendin uit de buurt houden.

Nou ja, ik pelde wat ranzigheid van me af
en van het lichtgroene meisje
dweilde een en ander bij elkaar
troostte babylief
en troonde de andere dames weer naar beneden.
Ik leek het weer onder controle te gaan krijgen.
Maar nee.
Beneden stond een ongedurige moeder op de ramen te bonzen.
Al 25 minuten.
Ze was ons zelfs in de speeltuin gaan zoeken.
De batterijen van de bel bleken leeg.
...
Aan mijn gezicht was duidelijk af te lezen dat enig commentaar
niet op prijs gesteld zou worden
sterker nog
op een huilbui zou uitdraaien.
Dus terwijl ik de snikkende baby voedde
kroop de lieve moeder stilletjes over onze vloer
terwijl ze een doos Kapla en de gehele houtstapel van mijn Timmerlief verzamelde.
Dat was heel erg fijn.

Als de poes nu ook weer besluit van zolder te komen
en gewoon op haar bak te gaan poepen
zou ik weer kunnen spreken van een menswaardig bestaan...

-------
Hier zie je Ianthe in hetzelfde pakkie rond dezelfde leeftijd. geinig!