Boekenbakvis op het bal

Ik ben best wel een bakvis.
Weet je wel, zo'n type dat ergens helemaal fan van kan zijn.
En dan al OMG OMG roepend bij hotels gaat wachten waar haar idool logeert.
Maar dan ben ik ook nog boekofyl. Of zo iets.
Fan van kinderboeken dus.
En weet je waar ik dinsdag was?
Op het KINDERBOEKENBAL!
Ja, OMG OMG OMG! Dat dacht mijn hart ook, dat woest in mijn borst rond galoppeerde.

Alleen al van het woord BAL word ik heel blij.
Weelderige jurken, golvend ingevlochten haar, ik zag het helemaal voor me.
Maar ja, we leven helaas niet meer in de Renaissance
en dus trok ik maar een kek kort jurkje aan
en hakken.
Want m'n timmerman ging niet mee,
dus dan mag ik 2 meter lang worden.
Bovendien deed ik een ingewikkeld vlechtwerk in mijn haar,
want wanneer kan dat nou?

En zo ging ik dan,
naar een plek waar al mijn idolen bij elkaar zouden komen.
Échte kinderboekenschrijvers
en échte illustratoren
die de échte Gouden Griffel wonnen
(Hij ging dit jaar naar Het raadsel van alles wat leeft van Jan Paul Schutten.
Een prachtig boek dat ook al het Gouden penseel won.
Niet alleen heel leerzaam en informatief, maar ook grappig en luchtig.
En dan ook nog eens prachtig om te zien.
Wil je hebben dus.)
en de échte Kinderen voor Kinderen.
Ik vond het GE-WEL-DIG!
Alleen dat optreden van Kinderen voor kinderen hè.
Lief hoor, maar toch ook vreselijk.
Ze doen tegenwoordig flitsende dansjes op pompende beats.
Ik ben meer van 'Klein is fijn, ik wil niet groter groeien' of 'Ik ben onzichtbaar' of het ochtendhumeur van Jurgen.
En dan ondertussen een schuif-stap-schuif-stap- dansje.
Dit was keihard 'Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!' maar dan net anders.
En toch. Mijn achtjarige ik was vreselijk jaloers op mij dat ik dit live mee mocht maken.

En ik was weer vreselijk jaloers op alle achtjarigen die daar rondliepen.
Want voor hen was het echt feest.
Ze mochten snoep scheppen zoveel ze wilden,
cakes versieren,
lampen knutselen,
discodansen met een koptelefoon op
en met een speciaal boekje handtekeningen jagen van alle bekende schrijvers.

Ik zag ze daar gaan, zonder gene.
Naar Anna Wolz, en Tosca Menten en Jacques Vriens en al die anderen.
Ik wilde dat ook.
Maar ja.
Ik ben geen acht meer.
Nee, ik snap daar ook niks van.
Maar het is zo.
En toen vond ik ook zo'n boekje.
Helemaal leeg.
Het schreeuwde erom.
Ik deed het.
Ik kreeg ze.
Daar schaam ik me dus niet voor.
Van Harm de Jonge bijvoorbeeld
die het kinderboekengeschenk Zestig Spiegels schreef.

Op het podium even daarvoor werden er al stukjes uit voorgelezen
door voorleeskampioen Raf.
Knap man,
1000 man in de zaal
en dat gewoon doen.
En wat ik nog leuker vond
is dat er ook boeken tot leven kwamen.
Marit Törnqvist maakte voor deze kinderboekenweek Fabians feest.
Een prachtig prentenboek waarin alle mogelijke feestelijkheden groots (en uitklapbaar!)
worden uitgebeeld.
(er hoort ook een app bij het boek die je nu gratis kunt downloaden. Leuk!)
En haar hoofdpersonen kwamen het podium opwandelen.
Of fietsen
of waggelen. Die laatste was een immense olifant met twee berijders.
Wat moet dat het einde zijn, als je door je eigen fantasie omringd wordt.

Nou ja, het was dus een heerlijke avond.
Nu wil ik dus maar een ding:
(dat wil ik al heel lang, maar nu zeg ik het hardop, dat is het verschil)
ik wil ook kinderboekenschrijfster worden.
En dan elk jaar naar het bal...


O ja, op de site van LOL magazine (klik) schreef ik ook een stukje over het bal. En over het winnende boek.