Allemachtig, wat een volle, heerlijke, drukke weken hebben we achter de rug. We deden zoveel, waren zoveel op pad dat ik wel twintig blogjes kan maken. Maar ja, tijd hè, daaraan heb ik gebrek. Niet aan inspiratie. Er volgt meer, beloofd. Want jonge, we zaten op pony's, waren ziek, sliepen in een sleurhut, gingen naar nog een waddeneiland en zo kan ik nog wel even doorgaan...
Voor nu mogen jullie even heel diep in de ogen van mijn meisjes kijken. Dat deed ik ook, op Texel, toen ik een paar dagen alleen met ze was. Ik probeerde alles in me op te nemen, om op te zuigen hoe ze waren, om het vast te leggen, om het te bewaren als herinnering. Dat is zo moeilijk, je denkt dat je alles nog weet, maar dat is niet zo. Ik weet niet meer hoe Savine eruit zag als baby. Daar heb ik een foto voor nodig. En zo besefte ik me dat ik niet goed wist wat de kleur van de ogen van de freules was. Blauw met een beetje bruin. Maar hoe ze eruit zien als ze in de zon kijken? Geen idee. Het grappige was dat ze zelf ook niet wisten hoe hun ogen eruit zagen. Dus wilden ze maar al te graag op de foto om het met eigen ogen te zien.
Moeilijk dat het is om ogen precies goed op de foto te krijgen! Ze veranderen bij elk licht spontaan van kleur. De foto's hebben niet de nuances zoals ik ze ervaar, ze sprankelen minder, ze zeggen minder. Het is het gewoon net niet. Ik zal het met de echte herinneringen moeten doen. En heel veel moeten staren...
Oh ik vind de sproetjes van Savine zo leuk! En de ondeugende blik van Ianthe op de laatste foto!
BeantwoordenVerwijderen