Kijk, het was dan wel drie weken geleden al Pinksteren, toch kan ik het niet laten om mijn pinksterbruidje nog te laten zien. Zie het maar alsof ik terug ben in de analoge tijd. Toen was het doodnormaal dat je pas drie weken na het gebeurde de foto's onder ogen kreeg. Eerst rolletje volschieten, dan wegbrengen en ook nog eens ophalen. Dat de helft onscherp en mislukt was, hoorde er bij. Net als fotoboeken inplakken. Nu ben je al achterhaald als je een halve dag na het gebeurde nog een foto deelt op sociale media. Foto's inplakken heb ik al zo'n tien jaar niet meer gedaan. Dit blog zie ik maar een beetje als mijn album. Al staat daar lang niet alles op wat ik vroeger wel in een album geplakt zou hebben. Dat is namelijk alleen voor mij interessant.
Vorige week had ik een heerlijk huwelijk waar ik voor de bruid mijn vroegere albums indook ('Wat is een album?'vroeg de grote freule zelfs.). Ik vond het een feest die echte foto's, met tekstjes erbij, en stickers en andere onzin. Maar ook omdat het toen nog zo lekker overzichtelijk was. Een week weg leverde een rolletje op. Als je het gek maakte zelfs twee. Maximaal 2x 36 foto's dus. Die schiet ik nu op een dag zo weg. En dat staat daar allemaal maar een brij te wezen op mijn computer.
Dus. Pinksteren. (Voor bruggetjes geen tijd. De zon schijnt. U bent gek als u dit zit te lezen. De zon in. NU!) De kleine freule wilde wel op de foto voordat we gingen kijken op haar toekomstige school. Dit jurkje, man. Alleen al voor de geur wil ik het haar elke dag aandoen. Het is namelijk mijn oude (en eerste en enige Oilily) jurkje en het ruikt naar mijn moeder, naar thuis, naar vroeger. En het is brandschoon, een geheim dat mijn moeder me ook nog eens mag leren. En dan dat haar erbij! ('Zet de schaar erin', zei mijn schoonmoeder van de week, 'alles zakt uit, zo onhandig!' Ianthe en ik keken haar wat onthutst aan. En nu blijft ze elke ochtend stil zitten zodat ik het kan vlechten, haha!)
Het pinksterfeest vond ik prachtig en ontroerend. De muziek, het plein, het groen van de bomen en het wit van de stralende kindjes. Op het moment dat de duifjes uit zouden gaan vliegen stuurde ik Ianthe naar haar zus. Ze mocht naast haar zitten op het kleed, midden in de klas. Hand in hand, de een verlegen en dapper, de ander groot en trots, zaten ze daar. En toen vlogen ook nog die verrekte duiven de lucht in, met wensen en al, nou ja. Tranen, ontroering alles. Was alles maar zo simpel en puur en mooi en goed. Dat dus, zelfs drie weken na dato het vertellen nog wel waard.
En zo is de grote freule: geen geduld voor foto's, gedoe of iets anders dan haar zin. Hoop dat de schoolfotograaf nog een portretje van haar heeft kunnen maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten