Al twee jaar bakken we taarten op vaderdag. Niet zo maar taarten, poezentaarten, die een prijs moeten winnen op ons jaarlijkse buurtfeest. En ze winnen hoor, al twee keer. De eerste keer ging m'n Timmerlief tot mijn ontsteltenis er met de derde prijs vandoor. Vorig jaar hadden Savine en ik de hoofdprijs te pakken, goede revanche vond ik wel. De druk is groot en de lat ligt hoog dit jaar. Maar we moeten nog een week wachten. Want deze vaderdag hadden we naast ontbijtjes op bed ook een huwelijk. (goede reden om het buurtfeest een week te verschuiven vond ik als organisator, moehahaha) En daar bakte ik dan weer twee bruidstaarten voor.
Ze wonnen geen prijs de bruidstaarten, maar ik was er wel apetrots op. Dat wil zeggen op zaterdagavond, toen ze net af waren. Ik plantte ze zorgvuldig in de leeggehaalde ijskast en vervoerde ze met een ingenieus draagsysteem op mijn schoot in de auto. Daar begon de ellende. Onderweg voltrok zich een catastrofe.
De blauwe marsepein van mijn zorgvuldig geboetseerde taart begon, ehm, te smelten. Zeg maar weg te lopen. Te druipen. Ik griende en mokte en smeekte dat het op zou houden. Denk dat er al gauw acht uur liefde en ziel en zaligheid daar op mijn schoot aan het vergaan was. Iets met te waterige bakkersroom dat eigenlijk botercreme had moeten zijn. Nou ja. De taart kwam aan. Ik kwakte hem op de indrukwekkende taartentafel. En even later nam een dappere Scout het op zich om het ding in stukken te snijden. Ik heb niet meer gekeken. Dat kon ik niet aan. In plaats van een lieflijk zeilbootje op zee, zoals op het trouwkaartje was afgebeeld, stond er een hoop met blauw smurfensnot op tafel.
Van de tientallen taarten die die dag tot en met de laatste kruimel op gingen, bleef er een over. Juist, het smurvensnot geval van mij. Dat had een bijkomend voordeel. De stukjes werden bewaard voor het bruidspaar. Ha, en weet je wat? De bruid appte mij net met de vraag wat er toch allemaal inzat, want hij was zo lekker! Eat that feestgangers, lekkerste taart van allemaal gemist! Niet alleen het oog wil wat, hij moet vooral lekker smaken! Ik zie het weer zitten, die taartenwedstrijd gaan we winnen!
O ja: vaderdag, daar zou dit stukje eigenlijk over gaan. De beste man kreeg een beschilderde kleerhanger met een geplastificeerde stropdas van Ianthe, een bekladde zakdoek van Otto en een blaadje over de Tour. Gelukkiger kon hij niet worden. Of, nog een klein beetje. Omdat de grote freule niet zulke fantastische knutsels op school maakt, deden we het thuis. Ze verblijdde vaderlief met een gekleid bakje versierd met strijkkralen. En om het geheel nog kitscheriger te maken, deze foto's erbij. Och, wat een wolk liefde toch hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten