In een paar weken tijd waren we op Texel, in Ijhorst en op Vlieland. 'Lekker uitgerust zeker?' vragen mensen dan goedbedoeld. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik vind weekendjes weg gaan (en weer terugkomen) hard werken. Voordat de hele volksverhuizing op gang is, in auto's gepropt zit, weer uitgeladen is en aan hun tijdelijke onderkomen gewend is denk ik vaak al honderd keer 'laten we gewoon eens een keertje thuisblijven.' Wat we natuurlijk nooit doen. En eenmaal daar, wil nooit meer iemand naar huis en dat moeten we vervolgens toch en dan zijn we weer een week thuis aan het acclimatiseren. En dan heb ik het nog niet eens over de uren denkwerk die in een efficiënt paklijst gaat zitten. Nou goed, u snapt het punt. Ik heb een heel zwaar leven. Echt heel zwaar.
Vlieland dus. Daar waren we drie dagen. Het is er prachtig. Het is er ook wel eens koud. En regenachtig en stormachtig. Dat weet ik nu. Ze hadden ook een bowlingbaan. Dat was wel een hoogtepuntje. Bowlen naast John de Mol. Stond nooit op mijn bucketlist, maar kan ik nu mooi wel afvinken. En een dieptepuntje? Dat hadden we ook wel. Ik ben spontaan grijs geworden, heb een paar jaar minder te leven door een serie hartaanvallen en ik ben nog nooit zo kwaad op mijn kind geweest. Wat er gebeurde? De oudste freule was kwijt. Echt kwijt. Zoek, weg, niet te vinden. Heel erg lang. Hoe dat ging lees je in deze blog die ik voor de site Ouders Onderling schreef.
Inmiddels heb ik alle vakantie- en weekendwassen weggewerkt. Dat is al iets. De vakantiefoto's bekijken is nog niet gelukt. En de GROTE vakantie staat alweer bijna voor de deur. Een mens zou nog eens iets als vakantiestress krijgen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten