Ontkreukelen en ontwaken

 

Middernacht.
En ik ben als enige wakker.
Dat is dom, jawel,
maar ook zo lekker rustig.
Niemand die vraagt, niemand die huilt, gilt, krijst
alleen ik.
Drie kinderen waren er vandaag thuis.
En een moeder.
Dat was niet in verhouding natuurlijk.
Helemaal als ze allemaal tegelijk willen eten zo aan het eind van de dag.
Daar hebben ze recht op, dat snap ik ook wel.
Maar eten komt niet uit de lucht vallen,
en ik kan nog steeds niet toveren,
hoe vaak ik ook 'Fluxon!' blijf roepen terwijl ik amechtig in mijn handen klap.
(Als je dit niet snapt,
ben je vast nog nooit een lieflijke tovenaar tegen het lijf gelopen
in de Ijhorster bossen.
Dat is jammer, en een groot gemis, maar ja...)

Een knap staaltje zenuwbeheersing is wat ik nodig had.
En Sesamstraat en koekjes.
Maar toen Timmerlief thuis kwam
zaten twee freules te dineren
en had ons bolle beertje zijn maaltijd net achter de kiezen.
Hatsa.
Dus wat ik wilde zeggen
alleen zo rond middernacht
heb ik de tijd om te mijmeren
over de afgelopen 3,5 week.
En heb ik überhaupt pas de tijd om voor het eerst vandaag
aan mijn eigen gedachtes toe te komen.
Want die bestaan toch niet helemaal uit strakke schema's
om wasjes, badjes, gymklasjes, schoollogistiek, poeppakjes, boodschappen en visite te combineren.

3,5 week is niet veel.
28 dagen
en elke dag ontkreukelt Broer een stukje verder.
(zijn naam gebruiken we zelden, arm kind.
Mannetje, broer, en vooral liefje wel)
Zijn ogen gaan open,
en kijken steeds vragender de wereld in.
Wat moet er in dat hoofdje omgaan...
Ik denk dat hij zich de hele dag afvraagt in wat voor heksenketel hij is terecht gekomen.
En dan geef ik hem maar weer eens duizend kusjes
om hem in te fluisteren
dat het heus wel meevalt.
Zo rond middernacht.