De dag dat ik NIET huilde

Ik heb net vier bollen Ben en Jerry's opgegeten.
Dat had ik heel erg verdiend.
Meer dan verdiend zelfs.
Vandaag ben ik namelijk zeker 10 jaar ouder geworden
in een half uur.
Dat kwam zo.
Ik had vandaag één taak.
Nee herstel, dat klopt niet.
Ik had één taak naast Otto een fijn leven vol slaapjes, voedingen en rust en regelmaat geven.
En schone billen, die geef ik ook. Heel vaak zelfs.
Nou, dan is één taak dus best veel.
Die taak bestond eruit om Savine van school te halen.
Om precies 13.00 uur.
Het leek goed te gaan.
Tot om 12.30 mijn zoon
(Whah! Dat kan ik nu zeggen. Mijn zoon! Mijn zoon, mijn zoon mijn zoon. Even oefenen hoor....)
wilde drinken.
Hmm. Precies 10 minuten had- ie daar de tijd voor, daar moest hij het maar mee doen.
Dus zo geschiedde.
Even later propte ik een krijsende baby in de maxi-cosi
en liep onverstoorbaar en vastberaden naar de auto.
Daar klikte ik het krijsende kind vast in de bloedhitte.
Minstens veertig graden in zo'n auto hoor, minstens.
Dat u het zich even voorstelt.
Krijsen, hitte.
Maar goed, dit is pas het begin.
Want er komt ellende, hommeles.
Dat kan ik vast verklappen.
En ik verklap ook vast dat ik niet, ik herhaal NIET gehuild heb.
Dus.
Nou goed, ik stapte ook in,
legde mijn zorgvuldig gepakte rugzak naast me en startte de auto.
Althans, dat was de bedoeling.
Maar het ding zei 'hgggnngng'.
Of hoe dat dan ook klinkt als het heet is, er gekrijst wordt en de auto niet aan wil.
En na tien minuten nog niet.
En je man zijn telefoon niet opneemt
en je dochter over vijf minuten klaarstaat op het schoolplein.
Had ik al gezegd dat ik NIET huilde?
Nee.
Ik pakte het gillende kind weer op, en de rugzak en raapte tevens al mijn moed bijeen.
Ik ging fietsen.
Wat moet, dat moet.
Het arme huilende ding propte ik in een draagzak en mezelf drapeerde ik op ons rode vehikel.
En ja hoor, eindelijk nam de man wel op,
maar ja, toen kon ik alleen nog maar schreeuwen dat hij nu de school moest bellen
om te zeggen dat ik heus wel kwam, maar te LAAT!
En toen hing ik op om echt te gaan fietsen.
Met mijn baby, die nog geen drie weken oud is.
En het ging wonderwel eigenlijk.
Ik produceerde zelfs een innerlijke verwrongen glimlach om de belachelijkheid van de situatie.
Apetrots kwam ik even later met een stille, lief slapende baby het haast verlaten schoolplein op fietsen.
Daar zat mijn dochter, achterop de fiets man manlief.
Ja. Daar werd ik ook wat stil van.
Of eigenlijk niet.
Ik werd woest.
Hoezo. was. hij. daar?
Uit zijn werk, nog eerder dan ik?
Nou ja, hij was er.
En had ook nog eens de allereerste speeldate ooit van de freule geregeld.
Die zat te glunderen van trots dat er zo maar iemand met haar mee naar huis ging!

En nu eind goed, al goed?
Nee.
Op de terugweg werden we op een haar na aangereden door een auto.
Maar echt.
Met een krankzinnige snelheid kwam hij de bocht omzeilen
en stopte hij net voor mijn lief en de freule
die bijna op zijn motorkap lagen.
Met gierende remmen en al.
En met moeder van het vriendinnetje die van de schrik wel moest huilen
(denk ik. Zei ik al dat ik NIET huilde?)

Enfin.
Huilend kind, niet startende auto, fietsen met baby, eerste schoolafspraakje van de freule, een bijna-ongeluk,
het was wat veel voor mijn getergde zenuwen.
En niet te vergeten dat ik ook nog bezoek kreeg van Ria Blom
op wie ik altijd op een of andere manier een goede indruk wil maken
door te laten zien dat ik alles onder controle heb.
Dat heb ik dus nooit.
Dat zij Otto in een doek vouwde om hem daarna diep gelukkig vier uur te laten slapen
maakte veel goed.
(Dat hij na die vier uur nooit meer wil gaan slapen is dan weer een ander verhaal.
Voor een volgende keer)

Het mantra dat ik daarna de gehele middag in mijn hoofd had
om mijn stresslevel weer naar een gezond niveau te krijgen luidde als volgt:
'Geef mijn wijn, of wodka of ijs. Anything will do.'
Het werd dus ijs....