Zo.
Otto is al bijna twee weken oud.
Dat betekent dat ik uit mijn bubbel moet stappen.
Het leven stopte niet op 1 mei,
om voort te kabbelen in mijn slaapkamer
als een tijdloze zone
tussen waken, slaapjes, luiers en voedingen door.
Dertien dagen zijn we verder
schoolvakantie is voorbij
en dus moet ik gaan doen alsof het leven weer normaal is.
Maar ja, dat is het niet
want ik heb een verse baby.
Dus ik hou me stiekem nog een beetje vast
aan de mistige nadagen van de kraamweek.
Het enige concrete dat ik in mijn bubbel deed
was stempelen, postzegels plakken en kaartjes vouwen.
Een heel rustgevend werkje.
Na Savine-vogel, Ianthe-egel hebben we er nu een Otto-vosje bij.
Een heuse rekel, een heerlijk woord voor een mannetjesvos.
Mijn knappe nicht Annemieke maakte weer een prachtig kaartje voor ons.
(En de te gekke stempel, en die fantastische vossenknuffels!)
En nu hebben we een echt drieluik.
In het kaartje schreef ik een tekstje voor hem,
waarin ik liet doorschemeren dat ik toch hoopte dat het
een lief slapend broertje zou worden.
Opgekruld in je holletje klein
Jij dapper vosje van een broer
Avonturen waar je zussen zijn
En rekelstreken op de loer ...
Maar lief slapend is het mannetje vandaag niet
wel heeft hij een heel tja, euhm, duidelijk stemgeluid.
Misschien had ik het woord rekelstreken toch niet moeten gebruiken.
Dat 'eigen wijsje' van Savine bleek ook een self fulfilling prophecy...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten