Vier weken was ik hier niet. Hier is op m'n blog. Maar hier is ook thuis. Nu ben ik er wel, maar niet vrijwillig. Nee, ik lijd aan een nogal heftige vakantiekater. Nou zult u zeggen, mens, mens stel je niet aan, maar écht ik stel me niet aan. Het is een aandoening. Ik ben gewoon heel erg slecht in thuiskomen en het doodgewone alledaagse leven dan enorm leuk vinden en het geheel weer levenslustig oppakken. Nee, het is meer zo: ik huil en grien. Echt. Als een klein kind. En als ik niet grien dan ben ik nog chagrijniger dan de booste puber die u zich kunt voorstellen. En als ik niet huil, of chagrijnig rondstamp, dan ben ik kinderachtig boos dat ik niet meer op vakantie ben. Zo. Nu weet u het. Mijn allerslechtste eigenschap. Ik heb ook goede eigenschappen, zoals daar zijn: vakantie víéren. Keigoed ben ik daar in. Genieten tot in mijn tenen, dingen bejubelen, alles. Maar ja. Heb je niks aan hier thuis.
Gelukkig hebben we de foto's nog. Dat zijn er alleen meer dan 1500. Het duurt dus even voordat ik punt 1. deze kater verwerkt heb en punt 2. de moed heb verzameld om iets met die berg foto's te doen. Pluspunt van de foto's is dat je er een klein beetje vakantiegevoel mee kunt oproepen. Minpunt is dat je daar dan heel melancholisch naar gaat zitten staren en er weer niks komt van de 12 vakantiewassen en de 30 onuitgepakte tassen die op me staan te wachten. Nou ja. Nu weet u hoe het er voorstaat. Even geduld dus nog. Ik zal terugkeren, herboren, opgeladen en al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten