Doe het buiten! -portretjes #9

Ik heb een afwijking. Zodra de zon schijnt, de temperatuur rond 20 graden ligt en het naar zomer ruikt, moet ik naar buiten. Ik voel me opgesloten als ik een dag op mijn kantoor moet tikken. Zit ik als een soort dierentuinbeest te wiebelen op mijn stoel. Ik wil buiten lunchen, koffie drinken, wandelen, in het gras liggen, buiten eten, buiten álles. Maar buiten werken lukt helaas vaak niet zo goed. Iets met schermen en oogverblindend licht. Maar goed. Nu snappen jullie dat zodra het kan, ik alles naar buiten sleep. Zoals de schildersspullen.

  

Verven met de meisjes vind ik namelijk het einde. Iets minder dol ben ik op het schoon boenen van kleren, tafels en vloeren en alles wat ze per ongeluk mee schilderen. En dat is nogal wat in het geval van Ianthe die altijd zo maar het glas verfwater om weet te donderen. Binnen moet ik dus opletten, buiten mag ik observeren. Die intens geconcentreerde blikken, de vastberadenheid waarmee ze hun kwast op het papier zetten. Geen vooropgezet plan, geen spoor van twijfel over hun werkwijze. Daar kan ik alleen maar jaloers op zijn. De laatste keer dat ik zo onbevangen ergens aan begon? Ik weet het niet meer. 

 

We hingen de schilderijen te drogen in de boom en dat was dat. Ook zo mooi, geen trots, geen teleurstelling dat het misschien niet was geworden zoals voorgesteld. Het was gewoon af. Een schilderij. Leuk om te maken. Klaar als het droog is. Stop maar in een tasje.