Pagina's

dinsdag 12 mei 2015

Nooit meer naar huis

Ik was dus op Texel. Mocht u nu denken; 'Dat mens is constant maar op vakantie. Heeft ze niet iets beters te doen?' , dan is mijn antwoord: 'Dat klopt en nee, ik heb niets beters te doen. Beter dan vakantie wordt het namelijk niet. Tussendoor werk ik heus wel. Op vakantie trouwens ook regelmatig. Voor de geruststelling: mijn Timmerlief is niet constant op vakantie. De arme drommel kon ook dit keer niet (helemaal) mee. Daarom was het voor de tweede keer dit jaar tijd voor de uitdaging alleen-op-vakantie-met-mijn-trio. Het was nog leuker dan de eerste keer. De truc: ze sliepen dit keer. Ha-le-lu-ja. 




Om eerlijk te zijn vind ik het makkelijker om op vakantie te zijn met drie kinderen, dan een dag met het trio thuis. Daar moet ik dingen als wassen, een sociaal leven onderhouden, mail beantwoorden, rekeningen betalen en me druk maken over triviale zaken als gezond eten en er voorkomend uitzien. Op een eiland hoeft dit allemaal niet. Je moet alleen zorgen dat je bed niet te vol zand raakt. Als dat mislukt is het ook niet erg. Als er helemaal niets hoeft, word je van alles gelukkig. 



Zo kun je bijvoorbeeld gaan wandelen. Dat houdt in: een half uur jassen aansjorren, schoenen zoeken, kinderwagens uitklappen, onderwegtassen inpakken, skates aantrekken (voor een boswandeling inderdaad) een emmer zoeken, een boterham smeren, een poepluier verschonen, en dit alles zonder haast of stress. Ditzelfde moet ik namelijk thuis ook doen, maar dan in 5 minuten tijd. En geduld voor maar 10 seconde. 



Dan de wandeling zelf. Dat is helemaal geen wandeling. Het is onthaastende tijdsbesteding. Je duwt de wagen en de dochter op skates. Staat om de meter vijf minuten stil. Want de kleine freule moet elke bloem ter aarde plukken. Na een uur ben je aan het eind van de weg, na anderhalf uur bij het bos. Daar ga je op je kont naast een slootje zitten, net uit de wind. Daar kijk je naar het schouwspel slootje springen, bruggen bouwen, vastzitten in de bramenstruiken, pluizen blazen en slapende baby. Je denkt: ik wil hier nooit meer weg. 







Ik durf haast niet te vertellen dat ik deze zelfde dag ook nog in mijn eentje uit eten ging met drie kinderen. Daarover wellicht een volgende keer meer. 









Geen opmerkingen:

Een reactie posten