Haperend internet, chronisch slaapgebrek en heel veel boswandelingen. Zo, drie excuses voor mijn afwezigheid. Maar ik ben er weer hoor. Vol verhalen zelfs. Want ik ging een week alleen op vakantie. Nee. Ik ging alleen op vakantie met m'n trio. Klein verschilletje. En ik speel nog vals ook, want ik ging alleen op vakantie, met m'n trio, en met mijn timmerlief die ons af en toe een avondje kwam vergezellen. Zo alleen was ik dus helemaaaaaal niet. Maar ik overdrijf graag, want alleen op vakantie met je kinderen gaan, klinkt nou eenmaal als een veel beter verhaal.
Wat doet een moeder op vakantie met drie kinderen? Een heleboel. En ook een heleboel niet. Zoals slapen. Lukt niet. Te veel kinderen die 's nachts naast je bed staan. Uitrusten, doe je ook niet. En al het andere doe je wel. Eten klaarmaken, opruimen, veters strikken, jassen aandoen, jassen uitdoen, kinderen in auto's vastklikken, kinderen uit auto's trekken. En...de tv aanzetten. Deed ik ook vaak. 's Ochtends vroeg. Zodat ik me soms nog een keer kon omdraaien, of zodat ik zwijgend een pot koffie kon zetten zonder antwoord te hoeven geven op vragen als: waarom kan pappa niet NU mijn ontbijt maken?
Ik vind mijzelf dus een reuze verantwoorde moeder hè. Met heel veel zelfopgelegde regels. Waarvan een er absoluut is dat die vermaledijde televisie bijna nooit aan mag. Want kinderen moeten spélen, rennen, knutselen, bouwen, vervelen. Dat is goed voor ze. Maar weet je? Een vakantie met televisieochtendjes? Is ook best goed voor ze. De rest van de dag sprongen ze namelijk uren op een springkussen, renden ze door het bos waar ze een hut bouwden, liepen we over het strand, of knutselden we tot het hele huis met 'confetti' bedekt was. En kijk nou toch, naar die snoetjes....
Zo lief, met slaaphaar en slaappyjama's. En droomblikken. Ik kan ze me nog herinneren hoor, de lome vakantieochtenden waarop niets, maar dan ook helemaal niets hoefde. Behalve dan af en toe een kwijlerig broertje van je afslaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten