Van die dagen om vast te houden

Voor je het weet is het normaal
een schoolgaand kind
met een schoolritme
en schoolverhalen.
Maar voor nu
is het een keerpunt
een ommekeer die echt met niks
maar dan ook niks
te vergelijken is in
het leven van de grote freule.

Savine wordt vier,
een magische leeftijd
waaraan ze van alles heeft gekoppeld.
Zo mag je als je vier bent geen knuffels meer in bed.
Of in je neus peuteren.
Nou, van mij mag ze het beide haar leven lang blijven doen.
Ben dol op neuspeuteren
en op een knuffel,
menselijk of niet,
in mijn bed.

Maar school dus.
Het hoogst haalbare
het walhalla
het beloofde land
voor kleine peuters.

En daar ging ze gister voor het eerst heen.
Om een half uurtje fruit te eten.
Je zou zeggen, een activiteit die te overzien is.
Maar niet als je bijna vier bent...
Zie hier onze dag
in fotoverslag.
Omdat het van die dagen zijn
die echt maar een keer gebeuren
en die je stiekem in een lijstje zou willen doen....

Dit grote, kleine meisje stond om 7 uur
aangekleed en wel naast ons bed.
Met wat wonderlijke attributen
die absoluut bij haar schooldebuut hoorden,
want zonder reuze haarspeldjes ben je nergens,
dan snap ik ook wel.
Ik praatte haar nog wel uit de opgepropte
drie maten te kleine blouse onder haar jurk
wat wonderwel lukte
omdat het ensemble blijkbaar toch niet zo comfortabel zat.
En haar 'klompen', ook wel roze gehakte schoenen geheten,
werden bij nader inzien vervangen door gympen.
(al was dat alleen maar omdat er maar een schoen te vinden was)

Goed, 7 uur dus.
Om half 11 moest ze op school zijn.
Dat is l a a a a a a a a a n g
met gierende zenuwen in je lijf.
Dus pakten we heel lang
en uiterst zorgvuldig
haar rugzak in.
Eerst schaap.
En een peer in een bakje
en een boterham in een broodtrommel
en besjes, die bij de boterham moesten.
Nog 2,5 uur te gaan...

Naar de Ap dan maar.
altijd een goede tijdsbesteding.
De schoolrugzak moest mee,
we zouden hem eens kunnen vergeten...

Uiteindelijk maar extra vroeg op de fiets,
ik doe toch twee keer zo lang
over een simpel tochtje,
dus dat was geen overbodige luxe.

Toen was het moment daar.
School.
En je jas ophangen.
Dat was echt te gek
want Savine had al een eigen haakje!
De juf kwam haar dag zeggen
en had 'Welkom Savine' op een bord geschreven.

Moeders en Ianthe mochten tot onze verrassing
ook nog blijven tijdens het fruit eten.
Tot grote opluchting van de freule.
Er werd gezongen
alle namen werden genoemd
de juf toverde appels om tot sterren
of pannen met frietjes
en bananen werden ijsjes en dolfijnen.
Ondertussen zong een oudere klas
op de gang wonderschone liedjes
met pianobegeleiding.
En mocht je zelf sap pakken
én daarna je glas afwassen.

Al met al bijna te veel om te bevatten
(voor mij ook hoor, ik heb een traag brein)
en toen was het alweer tijd om buiten te gaan spelen.
Nog steeds had de freule nog geen woord gezegd,
behalve dan dat ze Savine heette in de kring.
Maar buiten kwam er een huppel.
En nog een.
En ik zag dat het goed was.
En toen mochten wij weg
en zij nog een uurtje blijven...

Dus zo zat ik ineens
met een dochter op het terras
appeltaart te eten.
En zat de andere dochter op school.
Dat alles deed ik zonder tranen.
Is dat niet knap?

Toen we weer mochten halen
zei een kleuter vol praatjes,
die een uur daarvoor nog kleine Savine was
'Mamma, je bent te vroeg met ophalen!'

Zo gaat dat dus.
Van peuter naar schoolkind.

Dat je van anderhalf uur school
minstens 2 uur moet slapen
om je zenuwen weer onder controle te krijgen
is dan maar zo.
Dat zal wel slijten toch?
Net als de hysterische huilbuien
om die zenuwen later je systeem uit te krijgen.
Echt? Toch?

O ja, om het festijn compleet te maken
verstuurden we ook nog eens
hele echte uitnodigingen
voor een heel echt allereerste kinderfeestje.
Ik zou me eens gaan vervelen...