Pagina's

zondag 9 maart 2014

Naar beneden!
















































Hopsakee!
Zo vlogen wij -en famille- een week lang de berg af.
Ik wilde met mijn bolle buik
toch echt niet eenzaam en treurig in Nederland achterblijven.
Maar man! Wat is dat een tantaluskwelling,
mij op een besneeuwde berg zetten
met de mededeling dat ik niet mag skiën...
Opa, oma, oom, tante en vader zwaaiden wij meisjes elke ochtend uit
en dan moesten we onze eigen winterpret gaan zoeken.
Ik verheugde mij immens op de skilessen die ik Savine zou geven.
Ik zag het helemaal voor me
op zo'n zonovergoten heuveltje
zou ik haar eindeloos geduldig de pizzapunt uitleggen
en haar met handen op de knieën naar beneden laten glijden.
Tja.
Maar ik ben haar móeder.
Was ik even vergeten.
Dat is namelijk een synoniem voor
'persoon waar ik hoe en wat dan ook niet naar ga luisteren'.
Dus na vijf minuten
stond ik met twee krijsende freules in de sneeuw
en kreeg ik van een skilerares het nogal dringende verzoek
me uit de voeten te maken,
ik zou haar les verstoren.
Weer een stukje van mijn ooit zo idyllische moederbeeld afgebroken.
En ook een stukje van het wereldbeeld van de oudste freule,
want die kon het maar moeilijk verkroppen
dat je zoiets futiels als skiën
niet gewoon kon,
maar dat je dat moest leren.
Met vallen en opstaan enzo.

Lang verhaal kort,
ze ging drie ochtenden op skiles
met een heuse ski juf
die 'skrotsieskrotsie' tegen haar sprak,
een Zwitserse variant van
'Je mag een vis in een hoepel gooien, dan door glibberen naar dat bewegende ding daar, daar moet je dus op gaan staan en boven weer eraf, en dan naar beneden glijden met je handen op je knieën. Begrijp je?'.
Heel geschikt voor brave kinderen die ook braaf doen wat de rest doet,
iets minder voor onze oudste freule.
Die brulde dag twee het gehele skigebied bij elkaar
tot een Nederlands sprekend persoon haar verzekerde
dat haar ouders haar echt weer zouden komen ophalen...
Bijkomend voordeel: met ons op pad gaan
was ineens erg leuk, uitdagend en gezellig.
Zo kwam het dat uiteindelijk aan het eind van de week
vader en dochter samen van een heuse rode piste afzwierden,
de freule zonder angst en vol overgave aan de knieën van vaderlief geklemd.

De jongste freule krijste ook het ganse dal bij elkaar
omdat ze juist heel graag wilde skiën
maar er geen skischoen in maat 22 bleek te bestaan.
Dus wij gingen sleeën.
Dat vond men namelijk wel verantwoord voor zwangere vrouwen.
Wat ze niet wisten is dat ik met een gondeltje naar boven ging
en dan met een bloedgang me een hele berg afstortte
met dappere Ianthe voorop.
Ik vertelde dus maar niemand dat ik een stuk beter ski dan slee,
dat zou maar voor moeilijkheden zorgen.

Zo hadden we een week lang winters vertier
en togen we allen gelukzalig weer naar huis.
Zoals dat hoort bij een vakantie.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten