Vaderdag.
Springend van de zenuwen (waarom toch?!)
kwam Savine mij om 7 uur uit bed halen.
'Mamma, wil jij de melk openmaken?'
Ah. Ze was al een tijdje in haar uppie beneden bezig met een cappuccino voor vaderlief.
Drie is ze hè, even voor de goede orde, maar een barista in de dop.
Dus om kwart over 7 was de koffie klaar en gingen de croissantjes de oven in.
Maar ja, het slachtoffer van al deze liefdesuitingen in kwestie,
lag pas een luttele 4 uur in zijn bed, na een wilde vrijgezellendag.
Die kon ik toch moeilijk nu al trakteren op alle vaderdagaandacht.
Dus daar zat ik dan, te rekken en te trekken, tot ik vond dat het wel uitgeslapen genoeg was
(Lees 9 uur. Echt heel lang rekken is dat hoor)
Mijn arme timmerman kreeg zijn ogen niet open, maar wel een twee uur oude cappuccino,
een geglitterde sleutelhanger, een deurhanger met 'niet storen' en een overweldigende
hoeveelheid kusjes.
Blij dat - ie was. Kijk maar naar de foto...
En omdat ik het heel leuk vond, ook een soort lege doos van mij.
Een hele bijzondere lege doos hoor. Een tijdscapsule,waar je leuke dingen in kan bewaren,
zoals een geglitterde sleutelhanger.
(Kijk maar op de site van Time Capsules, super hip vermoed ik,
want er staat dat Andy Warholl dat ook deed, tijdscapsules maken.
Dan weet je het wel)
Wat de dag voor vaderlief helemaal fantastisch maakte,
is dat hij een prijs won,
waar hij mij tot het eind der tijden de ogen mee kan uitsteken.
Zoals elk jaar op vaderdag vond het grootse Monicahoffeest plaats.
Het speeltuintje in de buurt, het Monicahof,
maakt een soort dorpsgevoel los bij alle omwonenden.
En omdat het best leuk is om te weten wie er naast je woont,
of welke moeder er op donderdagmiddag ook in de zandbak taarten zit te bakken,
viert de buurt elk jaar feest.
Dit jaar werd er natuurlijk gevoetbald,
maar ook gesprongen, gemozaïekt op een stoeptegel,
over de geschiedenis van de buurt gelezen
(Er reed een tram door de straat!
En we woonden tegenover een boerderij en weilanden.)
maar ook: gebakken!
Want er was een heuse taartenbakwedstrijd.
Aangezien ik even met koorts in bed was gaan liggen,
nam mn Timmerlief de honneurs waar,
en bakte met Savine een poezentaart (en sterrentaart en hartjestaart)
Ze gooiden alle versiersels die er te vinden waren over een cake met chocola erin,
en het bakkersduo was zeer content.
Ondankbare hond en veel te kritisch persoon dat ik ben,
kon er maar niet over uit. Een poezentaart?! Hoe kreeg- ie dat nou verzonnen...
Ik wilde namelijk rabarbertaart uit onze moestuin maken.
Ik was nog speciaal gaan oogsten.
Zo konden we toch geen verpletterende indruk maken op de buurtbewoners.
Een poezentaart, tsss...
Nou goed, ik schreef al, hij won een prijs.
De hele tafel afgeladen met de prachtigste baksels,
maar de poezentaart won de derde prijs.
Echt. Met applaus en een tas van de Ecoplaza en al.
Een prijs, voor een taart.
En ik had hem niet gemaakt én zelfs bekritiseerd.
Een groter plezier kon ik m'n lief niet doen.
Hij teert nog jaren op deze eer en vooral op leedvermaak.
Ik lik mijn wonden en oefen nog maar even op zandbaktaarten in ons geliefde hofje.
(We hebben dus allemaal getalenteerde buurtbewoners,
die dus goed zijn in feesten organiseren, flyers ontwerpen en dat soort dingen,
maar die ook in fotograferen. Een prachtig verslag van het feest zie je
hier (klik) Met bijvoorbeeld de prijswinnaars (klik) en knutselaars (klik) )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten