Pagina's

donderdag 14 april 2016

Vlie op z'n mooist

Een paar weken geleden deed ik mezelf een weekend Vlieland kado. In een hotel, met ontbijt en diner en een fotocursus erbij. Dat leek me de ultieme investering in mijzelf. Ik kon dit inboeken als werk, opleiding, me-time, extra slaaptijd en de nodige frisse buitenlucht. Wie wordt daar nou niet een beter en gelukkig mens van? Er bleek nog een bonus aan vast te zitten. Ik leerde hele leuke mensen kennen, die ook nog eens mijn weekend vastlegden. Foto's met mij erop, een unicum! 


Het was een heerlijke, vervreemdende en soms absurde situatie, om twee fulltime dagen alles wat ik deed alleen maar vast te leggen. Elke grasspriet, zandbobbel, weerspiegeling, uitzicht en persoon die ik zag klikte ik tot foto. Dat is (te) gek om te doen. Maar nog gekker om terug te zien op de foto's van mensen die hetzelfde deden. Marrit in een duinpan (heerlijke uitleg van de onvolprezen Maud Fontein hoe je portretfoto's maakt) Marrit op het strand met een camera tussen haar benen, Marrit op haar rode laarzen (die deden het goed op de foto), Marrit in de branding, Marrit in haar pyjama bij zonsopgang in de duinen, Marrit in een meertje. Heel veel Marrit. Dat is raar. Normaal is het heel veel kinderen en een piepklein beetje Marrit. Goed om die verhouding af en toe eens tegen het licht te houden. 









Nou goed, deze foto's geven weer wat ik een weekend lang deed. Maar niet wat ik zag. Een prachtig eiland, dat aan alle kanten zinnenprikkelend is. Wind, waddenlucht, dennenlucht, weerspiegeling, zand, warm zonlicht, dauwdruppels en mist. Ik hou er intens van. Ik wilde een project maken dat ik van het scherm kon ruiken, proeven en voelen. Waarvan ik meteen terug wilde. Dat werd dit: 


Maar goed, ik zou mezelf niet zijn, als ik ooit tevreden was. Klaar was, uitgekozen was. Ik maakte veertien varianten op mijn project. Fotograferen is meer dan dingen vastleggen mensen. Het legt feilloos mijn grootste mankementen bloot. Zo diende dit weekend dan ook nog als zelfreflectie, gratis therapie erbij. 

Goed. Idee twee voor een project was dit: Je hebt de toeristische, idylische kant van het eilandleven, met alle mooie plaatjes, maar je het ook het leven van de eilanders. Die in weer en wind de zee op moeten, toeristen vermaken, jutten. De rauwe kanten van de genadeloze waddenwind die altijd om het leven waait. Dat wilde ik vinden en fotograferen. Dat betekende ook dat ik eilanders nodig had die dat uitstraalden. Ik vond ze, op de Vlliehors express. Terwijl de bus over het strand reed, de mensen zich vergaapten aan de zeehonden en de zandvlakte, het vakantiegevoel overheersend, waren er ook mensen aan het werk. Ze vertelden hun verhaal over het juttersmuseum, maakten eilandgrappen, zongen meeslepende liederen. Zoals ze dat elke dag doen. Met liefde en een vleugje tragiek. Dat werd project twee: 


Zo. Een normaal mens is nu tevreden en klaar. Maar ik zei toch dat ik in therapie moet?  dit therapeutisch zie? Er bleef nog zoveel eiland schoonheid over die ik niet in een collage kon proppen. Die niet in een opsomming pasten. Dus. Wie nog meer Vlie-foto's kan verdragen: bij deze. Ik hoop dat ze een instant waddengevoel op afstand geven. Het kleine briesje zeelucht dat iedereen bij tijd en wijle nodig heeft. 












Lieve Maud, dank voor alle inspiratie, informatie en enthousiasme. Ik heb intens genoten. En lieve medecursisten: dank voor het gebruik van jullie foto's, tips, kijkrichting en gezelligheid! 

3 opmerkingen: