Gistermorgen spoelden twee wezens uit de zee in ons huis aan. Een zeemeermin en een zeehond om precies te zijn. Dat kwam zo. Er waren eens twee freules die werden uitgenodigd voor een DolFIJN feest. Op de uitnodiging las hun moeder dat ze als iets uit de zee mochten komen. Dat vergat ze meteen weer, aangezien belangrijke zaken als boodschappen doen, de was draaien of gewoon wat werken al haar aandacht opslokten. Toen was het zaterdagochtend, waren er ingepakte kado's en moesten de freules aangekleed. Als iets uit de zee. Toen had de moeder kunnen zeggen: 'Hier je gestreepte zeemanstrui, er staat zelfs een anker op. Tof!' of 'Als je nou een sterrenshirt aan doet en een geel vestje ben je een prachtige zeester!' Maar dat deed de moeder niet. Wat ze wel deed was dit: ze haalde drie kasten overhoop, liet een verlengsnoer aanrukken, zwengelde de naaimachine aan en ging woest aan het knippen. Dit onder een onaangename reeks zuchten en vloeken die als frustratie aangemerkt zouden kunnen worden. De moeder ging zeemeerminstaarten naaien. Dat was blijkbaar heel erg nodig.
Kan de moeder van deze freules heel erg goed naaien? Nee. Kan deze moeder heel erg goed onder extreme tijdsdruk naaien (lees nog anderhalf uur tot het feestje begint)? Nee, nee, heel erg nee. Doet ze het dan toch? Ja. Zegt ze daar dan allemaal zoetgevooisde dingen bij? Ehm. Tja. Telt 'En nu allemaal opdonderen en je mond houden, ik ben iets heel erg leuks voor jullie aan het doen.' als aardig? Dan wel.
Goed. Toen had de moeder twee stukken groene stof geknipt. De een stretchte zichzelf terug tot een opgerold stukje vervloekte ellende, de ander rafelde zich uit tot groen zeewier over tafel. Deze stukken ging de moeder aan elkaar naaien, met een stuk dik vilt ertussen, zodat de staart mooi in vorm zou blijven. Dat ging natuurlijk voor geen meter. Maar de grote freule vond het toch prachtig, omdat ze af en toe een klusje mocht doen (naalden oprapen) dus het gaf niet. Een scheef stuk lint werd tenslotte aan het geheel vast gefrot, met maar liefst een stuk of vijf scheve stiknaden. Zo zat het ding in ieder geval goed vast. En de naden leken dan wel weer heel erg op golven uit de zee, dus ook dat was prima. Een maillot met gat werd aangetrokken, een piepklein reepje glitterstof werd omgewikkeld bij wijze van rok en de staart werd om gestrikt. Een zeemeermin klaar. Menig doorgewinterd travestiet zou tranen in zijn ogen krijgen bij zoveel misplaatste glitter en glans en rode lipstick.
Nu waren er nog twintig minuten over voor iedereen de deur uit moest. De moeder zat overigens nog in pyjama. En stonk. Maar er waren twee freules en maar één zee outfit. Dat was een probleem. De timmerman, die al een uur zijn briljante ideeën aan de man probeerde te brengen over veel snellere en mooiere staarten, greep zijn kans. 'Ianthe liefje, wil jij niet een zeehond zijn?' vroeg hij aan de kleine freule. Natuurlijk wilde het kind liever een zeehond zijn dan een potsierlijke zeemeermin. Een minuut later had de Timmerman een staart uit de vilt geknipt. Die was in een keer goed, bleef mooi in vorm, sleepte niet over de grond en voelde heerlijk warm en zacht aan en was dus heel geschikt om op te gaan zitten. Hij moest alleen nog worden om geknoopt. 'Hier even een tunneltje naaien graag,' droeg hij zijn oververhitte vrouw hooghartig op. Nog een minuut later was dat gepiept en met een riem en bontjas was zeedier twee meer dan klaar. Zo kon het dus ook.
Terwijl de moeder zichzelf onder een douche wierp, maakte de Timmerman ook nog eens allerliefste portretjes van zijn zeewezens. Waaruit een ieder maar weer leren kan: Doe altijd wat de timmerman zegt, dan komt het allemaal terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten