Nieuwe maan

In een week tijd vergat ik een studiedag van school, Otto's laatste dag op de babygroep van de crèche met bijbehorend afscheid en traktatie, raakte ik de enige fietssleutels kwijt die we elke dag nodig hebben en ik kan nog wel even doorgaan met dit lijstje, ware het niet dat ik de rest alweer ben vergeten. Dat is geen grap. Ik ben écht alles de hele dag kwijt. Niet alleen dingen, alles. Ik hoop dat het ooit nog goed komt. Voor nu wijt ik het aan de ijsmaan. Dat is de naam van de volle maan die vorige week scheen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar iemand die ook alles kwijt was wees me erop. (ook een moeder met drie jonge kinderen en een zzp bestaan trouwens. Hier had ik nog geen link in gezien) Dat die maan voor verstoring zorgde en voor een nieuw begin. Een schone lei waardoor je afscheid kan nemen van oude dingen. En voor nog meer dingen waar volle manen als schuldigen voor aan zijn te wijzen. Als je googelt dat vind je enorm verhelderende dingen. Zoals dit stukje. Geinig. Maar vooral, als dit dan zo is, dan heb ik bij deze afscheid genomen van mijn gezond verstand. Dat was ik niet van plan. Mijn spullen moesten de deur uit, niet mijn hersens. Timmerlief is overigens van mening dat ik gewoon eens meer zou moeten slapen dan zes uur per nacht. Dat idee ga ik nu eens uitproberen. (zo meteen dus, als dit stukkie af is)

En dan nog eens een zeer ernstig portret van ons verse 'Maantje', want zo heet de nieuwe peutergroep van de crèche waar Otto morgen voor het eerst naar toe gaat. Mijn hemel. Alweer 21 maanden voorbij. Ernstig zie ik hem niet zo vaak, het is een druk, lachend feestnummer die broer. Een liefje. Een grappenmaker. Hij trakteerde trouwens toch hoor. Ik kan best nog net voor middernacht zakjes vullen met dingen uit mijn voorraadkast. Klei, rozijntjes, confetti, hij was er in de wolken mee. (Wist hij veel dat z'n zussen op zelf genaaide en bestempelde knikkerzakjes hadden getrakteerd toen ze afscheid namen.) 'Mooi! Mooi!' riep hij de hele weg naar het kinderdagverblijf toe, terwijl hij er drie tegelijk vasthield. Binnen trok hij niet eens zijn jas uit, maar begon hij meteen met uitdelen. Hij had onderweg al bedacht welk zakje voor welk kindje was. Echt. Hij noemde de namen erbij. En zo breekt inderdaad, ijsmaan of niet, een nieuwe fase aan. Het verse aan mijn babyjongetje is er af. Misschien wilde ik dat wel gewoon vergeten...