Ik loop hier met mijn lantaaaaren....

Nog voordat ik er aan toekom
om de verhalen te vertellen die in mijn hoofd zitten
verschijnen er alweer nieuwe verhalen.
We hadden een magische avond
deze 11 november.

Honderden zelfgemaakte knollen en pompoenen lantaarns
aan de voet van de Dom.
Nou weet iedereen die mij een beetje kent
dat je me niet gelukkiger kunt maken
dan met een beetje magie.
Een brandend kaarsje op een donkere avond
en dat er dan bij voorkeur een spannend of mythisch figuur op de proppen komt.
Extra bonus punten? Doe er een paard bij.

Zo slijt ik mijn halve leven dus al
tussen trollen, heksen, koningen of bokkenrijders
in een duister bos in het oosten van het land.
Nu niet denken dat ik opgenomen moet worden
maar dit is echt.
Er staat daar een boerderij
waar van heinde en verre kinderen, mensen, dieren en dus die koningen
en ons minder goed gezinden
naartoe getrokken worden
om avonturen met elkaar te beleven
in het bos daar.
En als het niet donker is,
dan rijden we er paard.
(Ook als het wel donker is,
dan hebben gemeneriken de pony's gejat)
Of spelen we spelletjes in het bos.
Het is de plek waar ik mijn Timmerman leerde kennen,
(Hij was tovenaar, ik een onooglijk mannetje genaamd Duizelberg.
Het is een godswonder dat hij ooit met mij heeft willen trouwen ja)
waar mijn liefste konijn Lange Wapper begraven ligt,
waar we Ianthe een koninklijke doop gaven
en waar we alle verhalen avond aan avond bezingen.
Kortom, het is er het einde en het is er magisch.

Een magie die ik tot vanavond bijna nooit ergens anders vond.
Maar daar aan de voet van de Dom
kwam een oeroud verhaal op dezelfde manier tot leven
als in de Ijhorster bossen.
Trillende kinderen door het donker,
een klein lichtje waar je goed voor moet zorgen,
een vuur
een verhalenverteller in pij
een volkje met lantarens op de achtergrond.
En toen... een paard met ridder erop.
Hij sneed zijn mantel indrukwekkend door het midden
en gaf het weg aan een bedelaar
die natuurlijk geen bedelaar bleek te zijn.
Het was mooi, erg mooi.
Helemaal de stoet die daarna door de oude straten van de stad trok
de lampionnen en het ijle gezang
over lantarens, lichtjes, de sterren die stralen
en een heleboel liedjes waar ook geen touw aan vast te knopen is.

Ik geloof echt dat je zo deze wereld moet beleven
als een plek waar je met rituelen en vertellingen
samen nieuwe verhalen maakt
en stil staat bij waar je bent.
Vanavond was zo'n avond
waarop alles net een beetje mooier was.

-Einde melancholisch en zweverig geleuter-