Vakantiewaan

Nog wéken duurt het
voordat we op vakantie mogen.
Ik krijg er welhaast een zomerdepressie van.
Al heb ik een erg leuke werkopdracht,
wat iets met heel veel kinderboeken behelst,
mezelf achter de computer zetten terwijl de zon straalt
voelt als eenzame gevangenis opsluiting.
Werkkamp.
Straf van de meester.
Zal ik nog even doorgaan met overdrijven?
Daarom pakte ik vorige week de freules in
voor een middag vakantiewaan.
En bij vakantie hoort water en zand en chipjes die klef aan je buik plakken.
Vond mezelf behoorlijk dapper,
twee bevleugelde freules aan de waterkant
en alleen mijn paar ogen om dat gespatter in het gareel te houden.
Maar sjonge, waarom ik niet vaker zo alleen met ze op pad ga,
is me een raadsel!
Genieten was het. GENIETEN!
(zo roep je dat toch op vakantie?)
De dames gingen zelfs spontaan in een positie liggen
waarop mijn broer en ik ons gehele leven
op de foto zijn gezet.
(Lekker op je buik al mijmerend in de lens kijken)
Ik zal er eens een oud kiekje van opsnorren.
Als die hijgende deadline in mijn nek uit gehijgd is dan.