Voordat ik kinderen kreeg, had ik me toch een partijtje ideeën over dat hele ouderschap. Mán wat zou ik daar goed in worden. Wat zouden mijn kinderen goed luisteren, gezond eten, graag lezen, altijd beleefd zijn en ook heel erg zichzelf trouwens. We zouden alles in harmonie doen als ware we familie von Trap. Of deden die dingen helemaal niet in harmonie? Hoe dan ook, we zouden ons zingend op een bakfiets gelukkig door het leven bewegen. Ik had me er een potje zin in joh!
Maar toen kwam kind 1. Dat bleek best lastig zo'n baby in leven houden, en jezelf ook nog. Van al dat stralende geluk en gezang bleef alleen maar een wanhopig kreunend 'slaap babytje slaap' over. Maar goed, met wat doorzettingsvermogen werd die baby iets groter en kon ik eindelijk wat van die groteske planning in werking gaan stellen wat betreft het ouderschap. We zouden alles gaan vieren. Te beginnen met verjaardagen. Die moesten voorzien worden van zelfgemaakte taart, een speciaal verjaardags t-shirt, ook zelfgemaakt en een zelfgemaakt kado. Naast de halve speelgoedwinkel, want dat heeft een kind nodig. Speelgoed. Voor de ontwikkeling ofzo. En anders wel om door de kamer te smijten. Dat is heel goed voor, ehm, de motoriek. En de relatie met de buren.
Maar ja, lang verhaal kort. Er kwamen ook nog kind 2. En kind 3. In vier jaar tijd. Gewoon, omdat het kon. Nee, omdat het zo ging. Van al die waanzinnige plannen kwam nogal weinig terecht. Gewoon de dagen doorstaan was al een hele prestatie. Maar een ding bleef. Vieren zullen we het. Elke mijlpaal, elk hoogtepunt en elke verjaardag. En als je eenmaal ergens aan begint, kun je niet meer afhaken. Dus krabben we ons nog steeds een week voor elk verjaardagsfestijn achter ons oor: een zelfgemaakt kado. Wat dan? En sta ik midden in de nacht nog een t-shirt in elkaar te flansen. Dat middernachtelijk gezwoeg is al een traditie op zich.
Toch zijn al die zelfgemaakte kadootjes wel waardevol. Voor ons dan. De aandacht die we aan het moment hebben gegeven, het stilstaan bij wat we kunnen maken voor kind 1, 2 of 3. Het is toch anders dan iets aanklikken op bol.com. Vooral het kado dat Otto dit jaar voor zijn derde verjaardag kreeg, vond ik er wel een om in te lijsten. De Timmerman maakte een kabouter boomhut met hijskraan voor hem. Naar idee van, en met de kaboutertjes van fabelachtige Else Besjes, (die je ook heel leuk op Insta kunt volgen voor een sprookjesachtig mooie poppenwereld.) De boomhut is het soort speelgoed waar ik het liefst mijn huis vol mee zet. Want sprookjesachtig mooi om naar te kijken en er wordt ook daadwerkelijk veel mee gespeeld. Daarnaast bleek zo'n kind 3 ook heel praktisch: want daar kun je mooi dat marktplaatsfietsje voor een tientje voor de derde keer als groot verjaardagskado aan geven. Voor hem nog waardevoller: de fiets die al van zijn zussen is geweest! (Dat we daarna nooit meer tijd hebben genomen om hem er ook daadwerkelijk op te leren fietsen, is een schande. En het lot van een nummer 3. Ik hoop dat ie er geen trauma's aan overhoudt.)
Al met al waren we dus heel tevreden over al die verjaardagstradities. Maar. Er komt een maar. Die kinderen worden maar ouder en ouder. En dan komen er ook nog feestjes met kinderen bij. En traktaties. En die moet je ook nog allemaal zelf maken, bedenken, voorbereiden en uitvoeren. Enig hoor, maar wannéér doet een mens dat? Nou 's nachts. Want dat is waarschijnlijk waarom baby's je zo weinig laten slapen, zodat ze je kunnen voorbereiden op de rest van je leven met kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten