Pagina's

maandag 3 oktober 2016

Draken verslaan

Hier volgt een staaltje snelle zelfoverpeinzing. (Dat van die vakantieserie lukt even niet. Daarvoor staat er te veel deadlines op het programma. Het komt. Beloofd.) We leven in een snelle wereld. Zelfs de kleine freule heeft er last van. Die zei vorige week tegen me:  'Ik vind dat tijd altijd te snel gaat.' 
Een waarheid waar ik me nogal in kan vinden. Vooral de tijd om leuke dingen te doen. Of even niks doen. Of slaaptijd. Er blijft weinig tijd over om nou eens goed te bedenken hoe dingen in elkaar zitten. Of zouden moeten zitten. In plaats daarvan ben ik meestal op zoek naar mijn huissleutels, onbeschimmelde broodtrommels, de luizenkam, of de luizen zelf (Ja. Jakkes.) of de juiste zinnen om mijn teksten te schrijven. 

Het leuke van mijn werk is dat ik me telkens in andere onderwerpen mag verdiepen. Zo zat ik vorige week in het Catharijne Convent met een mevrouw te praten over de tijd van de reformatie. En dat- ie eigenlijk wel op deze tijd lijkt. Oorlogen, ellende, uitzichtloze problemen. Alsof het eind der tijden nadert, zo dacht men toen. Het veroorzaakte de reformatie. Met hulp van brieven van Maarten Luther (die op deurposten werden gespijkerd, dat was nog eens grandioze verspreiding van een boodschap!) kwamen veel mensen tot de conclusie dat ze heus niet precies hoefden te denken en te doen zoals de kerk het ze voorschreef. Maar dat ze hun eigen mening mochten hebben. Hun eigen gedachtes, geloof, aanpak. Als ze maar in het reine waren met zichzelf (en God, want dat geloof zat toen doordrenkt in alles.) 

Samen met die mevrouw kwam ik tot de conclusie dat veel hetzelfde lijkt, maar ook niet te vergelijken is. De wereld is nu zo snel. Belangrijke boodschappen vliegen je op de oren op internet, tegelijk met poezenfilmpjes, glamourjurken en rare babynamen. Zie daar maar eens een hogere boodschap uit te halen. Het is nu veel en veel moeilijker om bij jezelf je blijven, je aan iets vast te houden. Kerken zitten vol bejaarden, de boodschap sluit niet meer aan. Maar wat is er dan wel? Zij vertelde dat in de middeleeuwen de kerk de tijd bepaalde. Er waren geen uurwerken, alleen de kerkklok luidde en vertelde je waar het tijd voor was. Als de zon onderging, was de dag voorbij, en als het herfst, winter, lente of zomer werd, dat was dat wat belangrijk was. De seizoenen, met de bijbehorende feesten, het ritme van het leven. Zelfs zonder hogere boodschap al heel erg vervullend en zingevend. 
De volgende dag stapte ik op het schoolplein van onze vrije school een soort parallelle wereld in. Rechtstreeks de middeleeuwen in zou je kunnen zeggen... Er was een smid aan het smeden, het spinnenwiel spon, er werd graan gedorst, die korrels waren groepjes kinderen aan het wannen (ik weet niet eens wat dat is) en daarna werd er druk gemalen. Vers geoogste appels werden appelsap met een grote pers waaraan wel vijf handjes tegelijk trokken. Groepjes kinderen bekeken alles of het doodnormaal was, klommen maar eens in waanzinnig hoge boom en aten daarna een feestelijke pannenkoek, ter ere van dit Michaelsfeest. Een feest om stil te staan bij de tijd van oogsten. Maar ook om het verhaal van Michael en de draak te vertellen. Een draak zo indrukwekkend, maar toch overwonnen. (In de kleuterklas spuwde een draak van klei elke ochtend vuur. Hoe fijn kan je dag beginnen?) 

Die draak is er niet zo maar. Het is er een die in ons allemaal zit. De twijfels, angsten en gedachten die we allemaal voelen. Juist in deze tijd wat sterker, na een heerlijke zomer buiten zijn, ben je nu weer overgeleverd aan jezelf. Met moed ten strijde trekken tegen je eigen draken, dat is wat ons te doen staat.  


Het is zo stom, maar elke keer zo tussen ogenschijnlijk simpele handelingen, symbolen of liedjes, word ik diep geraakt. Sta ik weer tranen weg te slikken, midden in de kleuterklas. Is dat niet waar het deze wereld aan ontbreekt? Stil te staan bij het moment waar we zijn in het jaar? Waar je zelf bent als mens? En al het moois te vieren? Graan is per slot van rekening nog steeds graan waar we brood van bakken, appels moeten we nog steeds plukken en tot lekkere dingen omtoveren en schapen geven nog steeds wol waar we warme kleren van kunnen maken. Echt. Zoveel is er nou ook weer niet veranderd in 500 jaar. 

En nu ga ik me maar eens aan mijn eigen grootste draak wijden: de discipline en doorzettingskracht om al die deadlines te halen zonder dat ik nachten door hoef te werken. Wie weet versla ik hem ooit. Ten strijde! 

1 opmerking:

  1. Zo fijn he die vrije school, en ik ervaar zelf allerlei draken in die tijd net na de zomervakantie dus dat feest is er om een reden! Hit them

    BeantwoordenVerwijderen