Wees vrij mijn liefjes

Niet vaak genoeg zeg ik het de freules: wees vrij mijn liefjes. Wees vrij in wat je wil, denkt, doet, kan, bent. Wees jezelf. Het is geen gegeven in deze wereld dat je vrij mag zijn. Ze zouden me nogal gek aankijken als ik dat soort onzin ga uitkramen. Vrij? Betekent dat dat je niet naar school hoeft? 

De meisjes zien het nog niet, maar ik zie ze steeds meer op hun pad opstapelen: verwachtingen. Ze moeten zo langzamerhand mee gaan doen in de maatschappij. Zich gedragen. Presteren. Voorbeeldig, slim, aardig, beleefd en conform de leercurves zijn. En daarmee stapje voor stapje hun vrijheid en eigenheid inleveren. Ik zou ze zo graag zo lang mogelijk zonder deze last houden. Vrij en wild. Het volwassen leven duurt nog zo lang.                  

Ik besef me dat het mijn gevoel is dat ik graag hun onbevangenheid wil vasthouden. Zij strijden er niet tegen. Alleen tegen mij als ik met onzalige ideeën kom. Zoals daar zijn: op tijd uit bed komen, aankleden, aan tafel blijven zitten of je ontbijt binnen afzienbare tijd opeten. Tot zover hun NOT to do lijst. In de rest van de wereld storten ze zich vol enthousiasme. En dat maakt mij de bewaker van die verwachtingen waar ik mezelf zo tegen verzet. 

Dat zal het lot van een moeder zijn. Dat je met lede ogen moet aanzien dat ze echt groter groeien. Dat ze gaan meemaken wat jij al hebt meegemaakt. Dat ze dezelfde worstelingen moeten ondergaan, de onzekerheden, dat ze dingen moet doen die ze helemaal niet willen of willen leren. Wat zou ik ze daar graag tegen beschermen. Het zal niet gaan. Het hoort erbij. 

Na de zomervakantie komt de eerste grote stap in het 'echte' leven: mijn grootste freule wordt een eerste klasser, zoals dat heet op de Vrije School. Het leren gaat beginnen, aan een eigen tafeltje dat uitkijkt op het schoolbord. Heel echt, heel serieus. Elke dag gaat er meer kennis in haar hoofd gestampt worden. Ze is er klaar voor. Zij wel. 

Wat een geluk dat ze dan op een school zit die om te beginnen het woord 'Vrij' in zijn naam heeft. Totaal misleidend voor de meeste volwassenen trouwens. Die zien een anarchistische school voor zich waar de kinderen zelf mogen bepalen wat ze doen. Niets is minder waar. Klassikaal onderwijs is het. Met een heel duidelijk, vol en vaststaand leerprogramma. Maar ook heel rijk, en vrij in die zin dat er aandacht is voor het ontwikkelen van het eigen kind doordat er veel meer vakken aangeboden worden dan rekenen en taal. Ik hoop dat ze het een feest gaat vinden. En dat ze met net zoveel enthousiasme, levensvreugde en geluk straks in de schoolbanken klimt, zoals op de pony op deze foto's. (En vooruit, op termijn is het best wel leuk als ze straks kan lezen wat ik zoal over en voor haar schrijf...)