Ken je dat? Van die irritante mensen die gewoon wél dingen winnen als ze meedoen aan een prijsvraag, of obscure wedstrijd? En dat ze er dan niet eens echt iets voor doen. Of dat winnen super belangrijk vinden, maar gewoon af en toe hun geluk willen beproeven? Heel, heel vervelend. Tenzij je een geluksvogel bent. Zoals ik. Mea Culpa.
Mijn levensgeschiedenis kent een heel aantal vreemde prijzen die ik zo maar, onverwacht, en zelfs in mijn ogen onverdiend (waar heeft een mens zoveel geluk aan te danken?) binnen wist te slepen. Zoals daar zijn: een vlieger met een kleurwedstrijd (echt, echt geen mooie tekening. Vond ik als zevenjarige ook niet.), kaartjes voor de Efteling voor het verzinnen van een nieuwe naam voor het wezen op de Nibbit chipszakken (Nibbie was de geniale naam waar ik mee kwam naar ik mij herinner), een cd van de Rolling Stones met een slagzin, een reis naar Stockholm waar ik een week lang aan alle festiviteiten rondom de Nobelprijsuitreiking mee mocht doen samen met een vriendin dankzij ons briljante Biologie onderzoek naar het Montignacdieet (geen woord van gelogen en een waanzinnig hoogtepunt uit mijn leven. Vooral toen ik bevangen van de champagne lallend de Nobelprijswinnaar van economie op zijn schouder stond te timmeren dat ik hem zo goed vond en dat we maar eens samen op de foto moesten...), een enorme stolp voor een foto op Instagram omdat ik die een # had gegeven waardoor ik blijkbaar meedeed in een mij onbekende wedstrijd. Nu heb ik voor het gemak nog even wat imposante sportbekers voor sporten waar ik heel heel heel erg slecht in ben, maar waar blijkbaar zo weinig anderen aan meededen dat ik toch iets won, achterwege gelaten. (Tennistoernooi. Ik. En ik sla altijd mis.) Maar vorige maand won ik iets wat ik heel graag wilde winnen en waar we allemaal heel erg blij mee zijn. En daar schreef ik een stukkie over voor Kleine Sam:
Waarschuwing: hier volgt een lovend stukje over een dikke
vette prijs die we hebben gewonnen. Dat kan heel irritant zijn. Want iedereen
wil dit winnen. Maar wij waren de geluksvogels. Sorry. Niet sorry, we zijn echt
heel erg blij met het beste stuk speelgoed uit ons huishouden: het Sylvanian
Families huis!
Niet vaak doe ik mee aan online prijsvragen, de kans dat
je wint is te verwaarlozen en zo zit je je dan te verheugen op iets dat niet
gaat komen. Dit jaar deed ik één keer mee. Aan de kans om bij Kleine Sam een
huis te winnen met echte lampjes kon ik niet voorbij gaan. Uit naam van de
freules natuurlijk, maar toegegeven, zélf wilde ik dit huis ook heel graag.
Omdat er échte lampjes inzitten, met écht schakelaartjes! En omdat ik stiekem
ook zo dol ben op de bewoners ervan, te lieve konijntjes, poesjes en andere
dieren, met schattige kleertjes en aaibare huidjes. De kleine freule stopt haar
konijntjes elke dag in bed. Verzorgt ze alsof het haar eigen familie is. En
behandelt ze zoals zij ook zelf graag behandeld zou willen worden: zonder
kleren (aankleden is gedoe) en heel veel lekker lui in bed of op een kleedje
naar het plafond starend. Haar kleine broer is er ook dol op, zij het op een
wat minder vredelievende manier: die sabbelt net zolang op oren of staartjes tot
ze langzaam kaal worden. Zielig. En eng, omdat hij er op een maniakale manier
bij lacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten