De nachten kort, de dagen lang

Het werd steeds donkerder, de nachten lang, de dagen kort. In lichturen is dat, niet mijn slaapritme ben ik bang. Die zijn meer zoals de titel van dit stukje. Ik denk dat uit die donkerte de behoefte van de mensheid is ontstaan om te vieren wat er te vieren valt. 

Nu de freules naar de Vrije School gaan, komen me er toch een partijtje nieuwe feestdagen bij... Sinds Ianthe op school zit (al maar liefst een maand) stortte ze zich in de volgende feesten: Sint Maarten (met uitgeholde pompoen op school vers gebakken koekjes eten), Sinterklaas (met prachtige door een of andere moederlijke hulppiet gemaakte kado's), Advent (met spiraal lopen en een ouderkerstkoor dat elke maandag voor dag en dauw staat te zingen, inclusief mijn engelenstemmetje) en morgen is daar Sint Lucia. Met echte Lucia broodjes voor de hele klas (uit onze keuken, vakkundig door ons alle vijf gekneed en gerold) en een meisje met kaarsen in het haar. Dat vind ik allemaal het einde. Maar de combinatie met een pakjesavond inclusief heel veel surprises en gedichten en dit weekend ook het verkersten van het huis is een beetje, tja, ehm veel. O ja: en na morgen komt de rest van de week, met kerstvoorstellingen, kerststukjes maken in de klas (met zelfgemaakte strikjes op stokjes bijvoorbeeld, die ik alle zestig liefdevol in elkaar zette) en tot slot een kerstdiner. En daar is dan geloof ik kerstvakantie weer voor uitgevonden. Twee weken niks doen. Ware het niet dat er dan nog wat kerstdiners en jaarwisselingen volgen. (is dit genoeg excuus dat ik er even een week of twee niet was? Hier dan. In het echte leven was ik juist heel erg aanwezig.)

Nou goed. Hier wat zoetsappige plaatjes. Van familieleden die zot zijn op Sint. En op elkaar, zo blijkt tussen de snedige gedichten en confronterende surprises door. We zongen tot de Sint het gehele ruim van de pakjesboot bij ons leegde en waren zielsgelukkig met een Elsapop, dan wel echt waffend hondje, dat ook nog kan lopen. Die Sint toch.

 Ik moest mijn agenda maar eens weloverwogen invullen. Als je dat doet blijkt namelijk dat niet al je plannen er in passen. De taken opruimen en schoonmaken heb ik dan ook maar snel weggemoffeld. 

 Zo rond een uur of 3 's nachts startten mijn ouders een reisbureau (vandaar het kekke jasje). 

 Of overwogen ze hun twijfels nog maar eens.

 Mijn Timmerlief werd gecomplimenteerd met z'n buikspieren. (Of had ik dat nou verkeerd begrepen?)

  En opa kreeg een verstopbord om stiekem z'n krant achter te lezen.

O ja. De Sint had ook nog het lumineuze idee om de kleinzoon des huizes zijn energie op een hockeystick te gaan laten botvieren. Zijn talent om iets te slaan is in ieder geval onmiskenbaar. Maar met stick vanaf nu ook levensgevaarlijk...

Goed. Tot slot is een Sint-familie- weekend niet compleet zonder het maken van de kerstfoto. Dat gaat nooit zoals bedacht. Maar je ziet zo wel hoe we écht zijn. De een licht ontvlambaar. De ander altijd te laat. Of altijd met iemand anders bezig.

Op naar de volgende feestdagen!