Soms wil ik, heel kinderachtig misschien, me opsluiten in mijn eigen luchtbel. De rest even vergeten. Dat gaat ook wel noodgedwongen, omdat het dagelijks leven gewoon doorgaat, ook al vergaat de wereld een paar uur rijden verderop in Parijs. Herman van Veen zong er een prachtig liedje over (dat ik vast al eens eerder deelde, maar ach):
Ik wil niet dat de angst de overhand krijgt, ik wil niet hoeven denken als ik naar een concert ga, of met de trein 'wat als..?'. Ik wil het niet, maar mijn hoofd is in opperste staat van paraatheid. Ik schrik 's nachts wakker van schreeuwende mensen op straat. Ze schreeuwen al jaren onder mijn raam op de terugweg van het café, maar ik sliep er al een tijdje doorheen. Nu niet. Elke nacht sta ik weer uit het raam te kijken of het allemaal wel goed gaat en of die knal mijn fiets is die omgetrapt werd, of toch iets anders. Niets helpt tegen die paraatheid, geen nieuwsartikel, herdenkingsgebaar, wijze woorden van een slachtoffer of nabestaande of columnist. En geen mens heeft wat aan mijn overprikkelde zenuwsysteem. Daarom kijk ik maar naar mijn kleine bubbel en wat voor moois daaruit komt. Dat helpt. Het ontzenuwt. Sterke kinderen in deze wereld grootbrengen, met liefde voor alles en iedereen om hen heen, dat is volgens mij wat we moeten doen. Het is in ieder geval mijn manier.
Daarom wat plaatjes van gelukkige momenten, van ergens gewoon zijn, met elkaar. Het waren de laatste dagen van de herfstvakantie, m'n timmerlief was terug naar zijn werk, dus ik ging weer eens over tot een missie-alleen-op-vakantie-met-m'n-trio. We deden alleen dingen waar iedereen zin in had. Dat bleek een klimparcours te zijn door het bos, waar de grote freule zich als een aap door de bomen slingerde. Haar zus stond op de grond haar met afgrijzen en open mond aan te kijken. Geen haar op haar hoofd dat zij ooit in een boom klimt, veel te hoog. Zij wandelde liever door naar het strand, waar we een hele middag van duinen rolden, kastelen bouwden, pootje baadden en uiteindelijk de zon zagen onder gaan. Terwijl we zo door de branding sjokten, verzuchtte Savine tegen mij 'Dit was denk ik het allerleukste van alle vakanties ooit.' Wat 'dit' was? Ik denk gewoon het zijn, het mooie licht, de zon, het strand, elkaar. Soms is er helemaal niks anders nodig om gelukkig te zijn, dan een hoofd dat gelukkig wíl zijn en van een moment kan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten