Meisje van acht

Weet je, tijd gaat voorbij. In die tijd word je ouder en wijzer. Is het idee tenminste. Anders heb ik echt geen idee waarom er tijd bestaat en hoe het allemaal in elkaar zit. De grote freule is het met me eens. Die stampte van de week met me in de moestuin rond en legde me uit hoe het zat. ‘Ik leef om te leren. Dat snap je toch wel? Dan ga ik niet allemaal dingen doen die ik al kan. Wat wil jij eigenlijk nog leren mamma?’ Een best wel moeilijke vraag vond ik. Ik murmelende: ‘Hoe ik mijn kinderen nog beter kan opvoeden.’ Waarop mijn wijze kind heel hard begon te lachen en vond dat ik daar dan maar eens mijn best op moest gaan doen.

Eigenlijk gaf ik niet het goede antwoord op haar vraag. Tuurlijk wil ik wel beter opvoeden. Maar ik wil álles wel beter doen. Hoe ouder, hoe wijzer gaat voor mij niet helemaal op. Ik bedoel, ik kan inmiddels wel allemaal dingen die ik op mijn achtste niet kon (autorijden, boodschappen doen en koken, computeren, kattenbakken verschonen, met drie kinderen zonder ongelukken door een stad fietsen, een agenda bijhouden, een was in de machine doen én er ook weer uithalen, vakantieplannen verzinnen en uitvoeren, een bananenbrood bakken zonder dat ik het recept op moet zoeken, en dit is de belangrijkste: me er soms toe zetten om een taakje wat ik niet leuk vind tóch af te maken.) maar ik heb het idee dat ik echt nog helemaal niks weet. Of tenminste dat ik het allemaal een stapje beter en volwassener zou moeten weten. Een handstand kan ik nog steeds niet.

Er zijn een heleboel andere mensen die dat blijkbaar ook vinden, want ik krijg nogal vaak (lieve) adviezen hoe ik mijn leven zou moeten leiden. Wat voor keuzes je hoort te maken, en hoe je dingen moet aanpakken. Het correcte antwoord op de vraag van de freule zou dus moeten zijn: Hoe leer ik met al die andere meningen en mensen omgaan? Zodat ik bij mezelf blijf, me niet van de wijs laat brengen en mijn eigen keuzes kan maken.

Neem mijn 'carrière'. Ik heb regelmatig het idee dat ik nogal ambitieus zou moeten zijn en dat het ene werk aan het andere ondergeschikt is. Dat ik alles op alles moet zetten om daar nu van alles uit te halen. Terwijl, ik vind eigenlijk wel dat ik alles op alles zet om zoveel mogelijk uit het leven te halen. Niet alleen achter mijn computer, maar ook buiten, op het schoolplein, met mijn kinderen of in de vakantie. Ik wil af van de gedachte ‘is dit wel goed genoeg?’. Maar hoe?

Of de goedbedoelde adviezen van georganiseerde mensen over hoe ik mijn huis moet opruimen... Of hoe ik mijn kinderen ’s ochtends zo kan drillen dat we altijd op tijd zijn. Ik weet het, ik vraag mezelf elke dag (hardop) af hoe andere mensen dat in godsnaam doen, dat leven. Maar als ik het op hun manier doe, dan word ik onmogelijk ongelukkig. Dat is het enige wat ik wel al geleerd heb: Mag ik alsjeblieft als het kleine meisje in mij blijven denken?

Onschuldig, naïef, onhandig, meestal te laat en altijd chaotisch. Niet altijd de juiste volwassen prioriteiten op een rijtje. (Echt, wie toch heeft bedacht dat opruimen belangrijker is dan buitenspelen, spoort niet.) Niet per se hoe je als vrouw op middelbare leeftijd (vanaf hoe oud val je in deze categorie?) hoort te zijn. Maar zo ben ik wel een echte, grappigere en blijere versie van mezelf. En ja, dan maak ik fouten.

Dat is precies de bedoeling volgens de oudste freule, die soms buiten zichzelf van woede kan raken als ik haar verbeter. Als ze mij dan stampvoetend toeschreeuwt: ‘Doe niet zo! Waarom moet ik van jou altijd alles goed doen? Laat me! Laat me fouten maken. Daar léér je van!’, dan weet ik dat zij gelijk heeft en niet ik. Dat ik van haar het meeste leer. Doordat ze me zo kan spiegelen. Haar verlangen is mijn verlangen. Laat me dat niet meer vergeten. Ik hoef niet alles goed te doen. Fouten maken mag. Mens, wat heb ik nog veel te leren om ooit zo wijs te worden als zij is... 

Nog meer grote freule, gisteravond zittend op haar bed. Voor als u verlegen zit om een levenwijsheidje van grote orde: 

'Ik heb soms vriendinnen die altijd in alles de beste, de langste, de mooiste willen zijn. Alles moet beter zijn dan bij de anderen. Maar dat is helemaal niet leuk. Ik wil gewoon op mezelf lijken. Oké, ik zou wel meer zoals vriendin F willen zijn, die is altijd hulpvaardig, aardig, liegt nooit, haar haar is zó mooi. Maar dat kan helemaal niet. Andere vriendinnen zeggen dan weer dat ik mooi haar heb. En misschien wil ik dan volgend jaar weer op iemand anders lijken. Dat is zo onhandig. Dus ik wil gewoon mezelf zijn.'

Nah. Als ze dit blijft denken tot en met de pubertijd, komt het wel goed denk ik zo. De grote freule, ook inzetbaar als goeroe. 

Zoetsappige liefde

Je kunt er voor kiezen om elkaar een keer per jaar te overladen met hartjes, zoenen, rode rozen en alle andere clichés. Voor Valentijnsdag. Dat kan. Maar je kunt alle zoetsappigheid ook negeren en de rest van het jaar tussen neus en lippen door de liefde vieren. Ik ben meer van die laatste optie. Al probeerde ik het gisteren nog wel hoor. Toen de Timmerman uit de supermarkt belde met de vraag of ik nog iets nodig had. 'Ja, valentijnsbloemen!' was mijn antwoord. Helaas. Hij nam mijn wens niet eens in overweging. Maar hij kwam thuis met biologische gierst. Tja. Dat is voedzaam en gezond en nogal droge kost. Alles behalve zoetsappig. Maar toch ook lief. Denk ik. 

Mijn andere Valentijn, de zoon die altijd overloopt van liefdesboodschappen, maakte me al wakker met het liefste liedje ooit. 'Mamma is de liefste van de wereld!' zong hij op mijn bedrand. Helaas vervolgde hij met de interessante strofe 'En je mag niet meer eten, want dan word je dun en dat wil je.' Hij weet in ieder geval wel heel goed mijn gevoelsleven op het moment te doorgronden. Toch knap van een driejarige. Eerlijk en oprecht ook. Belangrijke kwaliteiten als het op liefde aankomt. 

En ikzelf dan? Nou ja. Ik riep wat over tandenpoetsen, schold wat over te laat komen bij pianoles, vloekte over de in de weg staande fiets, irriteerde me aan niet betaalde rekeningen, en hees me moedeloos in mijn sportpak om maar iets met het liedje van die ochtend te doen. Kortom, ik was mijn aimabele, liefdevolle zelf, zoals altijd. En als vlag op een modderschip overhandigde ik mijn Timmerlief die avond een geknutseld luciferdoosje met de volgende tekst: I think.... we're a match. Ja. Hij was er dolgelukkig mee, dat spreekt vanzelf. 

Ik had ook een geglitterd potje hartjessnoepjes kunnen geven. Die heb ik namelijk ook nog ergens op een plank staan. Want dat luciferdoosje had ik natuurlijk ook niet die ochtend zitten fröbelen. Het waren de knutsels die ik voor een vrolijke Valentijnspagina in het Coop magazine maakte. Ik deed voor die pagina ook nog iets kunstigs met cherrytomaten en een satéprikker. Zeer romantisch allemaal. Op beeld dan. Wilt u ook eens zo'n indruk op uw geliefden maken? Dan raad ik van harte aan om hier (klik) eens een kijkje te nemen. Ik weet zeker dat het ook werkt als het geen Valentijnsdag is!

Voornemens in museum Voorlinden

Soms, heel soms kom je op plekken die iets in je aanraken. Die je vol laten stromen met ideeën, beelden, inspiratie en schoonheid. Als je het al een tijdje niet meer hebt meegemaakt, vergeet je dat het bestaat. Dat er iets bestaat dat je een niveau omhoog kan tillen. Iets wat het bos, een duinwandeling of een verre reis net niet niet heeft. Maar kunst wel. Ik vond het in museum Voorlinden. Een museum waar ik al vele plaatjes van voorbij had zien komen. Fotogenieke plaatjes, vol licht en mooie vormen. Om er te zijn was niet als het plaatje. Het was meer. Veel meer. Helemaal omdat ik er met mijn kinderen liep. Een niet al te rustig trio, dat niet per se een voorliefde heeft voor stilstaande beelden en schilderijen. Ze vonden het fantastisch. Het eerste dat de kleine freule vertelde toen ze na de kerstvakantie weer op school kwam: 'Ik ben in een zwembad geweest waar je niet nat werd. En ik was echt onder water.' En dat terwijl ze de dag ervoor nog vier uur lang in een echt zwembad was geweest waar ze wel nat was geworden. Kortom, ook voor haar was het een belevenis.

Net zo min zal ze de de naakte vrouw vergeten die nogal kouwelijk op een krukje zat, maar helemaal niet echt bleek te zijn. Of het enorme kunstwerk van staal van Richard Serra, waarin je kunt verdwalen en verdwijnen. Terwijl Otto zijn tiende rondje rende, probeerde de Timmerman uit te vogelen hoe het in godsnaam gemaakt was. Nu kan ik verder opsommen wat nog meer heel prachtig was, maar dat zou zonde zijn. Want je moet er dus zelf heen. Om het te ervaren. Hoe mooi het licht is in het gebouw. Wat er te ontdekken is. En om vol energie te lopen. Echt.

Dus van alle voornemens voor 2018, waarvan de meesten al lang en breed in de soep zijn gelopen, blijft deze staan: ik ga meer naar musea en voorstellingen dit jaar. Om betoverd te worden en gelukkig naar buiten te lopen. Dat kan ik over de sportschool niet zeggen. 

Magische feestdagen voor iedereen!

We hebben de eerste gerechten gekookt, zien er uit om door een ringetje te halen en zijn helemaal klaar voor de kerstdagen. Rest ons nog een ding:

We wensen jullie magische feestdagen toe! 

Opdat de kerstdagen heerlijk (en vlekkeloos en stressloos) zullen verlopen 

en dat 2018 maar sprankelend en verrassend mag zijn.
(en dat we maar nog veel krankzinnige fotoshoots mogen doen)  

Heel veel liefs van ons en ons wonderlijke trio! 

In het midden van de zomermaand

De zon straalde, de bloemenkransen waren gevlochten, het picknickveld was gevuld. Wat een heerlijke Sint Jan viering! Het is me toch intens genieten als hele stromen mensen met bloemenkransen op, door de stad fietsen op weg naar Amelisweerd. Het voelt een beetje alsof je bij een geheim genootschap hoort als je de rest van de mensheid je gek ziet aanstaren met je krans op. Ik zit me erom te verkneukelen. Lekker sektarisch en een prachtig gezicht bovendien. Om voor mezelf te spreken: ik vind zo'n picknick met veel kinderen gewoon leuker met bloemenkrans, fles wijn en een vuurtje om overheen te springen. 

Zo gebeurde het dat ik in een gelukzalige roes met volle bakfiets met kleden, manden eten en de kleine freule terug fietste naar de stad. En dat ik toen van het ene op het andere moment om kiepte. BAF. Op het afvalt. Spullen overal. Kind geplet. En net geen auto, thank god, bij het anders altijd zo drukke kruispunt waar we op de grond lagen. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is, maar ik vermoed dat ik met de velg van het wiel, net een stoeprandje heb geraakt, waardoor we op z'n kant gelanceerd werden. Realitycheck. Van een onaards idyllisch feestje naar het asfalt. Dat was rauw wakker geschud worden uit de midzomernachtsdroom.

Daar we net onze moed getoond hadden door over een vuur te springen, stonden we nu voor een ietswat grotere uitdaging. Gelukkig schoten lieve omstanders te hulp om ons overeind te hijsen, de spullen bij elkaar te graaien en om te kijken of we nog heel waren. Dat bleek een heel eind het geval. De fiets niet. Die duwden we tot een strategisch punt, vlakbij een bushalte. We trokken alle kleren die erin lagen over elkaar aan, sjouwden alle tassen en spullen mee en vervolgden manmoedig onze weg met de bus tot we vlakbij huis waren. Eind goed al goed. 

Iemand op Insta zei me ooit, na het zoveelste mislukte verhaal/ avontuur dat ik deelde: Het Leven Van Marrit Is Nooit Saai. En zo is het. Die zet het nu in als geuzenstrijdkreet als er weer eens wat mis gaat. Nooit saai! 

Hoe de bloemenkransen de vorige jaren stonden, zie je HIER 
(weet je nog, met het jaar dat het niet doorging, en toen baby Otto ook een krans had)