Pagina's

woensdag 29 juni 2016

Wees vrij mijn liefjes


Niet vaak genoeg zeg ik het de freules: wees vrij mijn liefjes. Wees vrij in wat je wil, denkt, doet, kan, bent. Wees jezelf. Het is geen gegeven in deze wereld dat je vrij mag zijn. Ze zouden me nogal gek aankijken als ik dat soort onzin ga uitkramen. Vrij? Betekent dat dat je niet naar school hoeft? 

De meisjes zien het nog niet, maar ik zie ze steeds meer op hun pad opstapelen: verwachtingen. Ze moeten zo langzamerhand mee gaan doen in de maatschappij. Zich gedragen. Presteren. Voorbeeldig, slim, aardig, beleefd en conform de leercurves zijn. En daarmee stapje voor stapje hun vrijheid en eigenheid inleveren. Ik zou ze zo graag zo lang mogelijk zonder deze last houden. Vrij en wild. Het volwassen leven duurt nog zo lang.                  

Ik besef me dat het mijn gevoel is dat ik graag hun onbevangenheid wil vasthouden. Zij strijden er niet tegen. Alleen tegen mij als ik met onzalige ideeën kom. Zoals daar zijn: op tijd uit bed komen, aankleden, aan tafel blijven zitten of je ontbijt binnen afzienbare tijd opeten. Tot zover hun NOT to do lijst. In de rest van de wereld storten ze zich vol enthousiasme. En dat maakt mij de bewaker van die verwachtingen waar ik mezelf zo tegen verzet. 

Dat zal het lot van een moeder zijn. Dat je met lede ogen moet aanzien dat ze echt groter groeien. Dat ze gaan meemaken wat jij al hebt meegemaakt. Dat ze dezelfde worstelingen moeten ondergaan, de onzekerheden, dat ze dingen moet doen die ze helemaal niet willen of willen leren. Wat zou ik ze daar graag tegen beschermen. Het zal niet gaan. Het hoort erbij. 


Na de zomervakantie komt de eerste grote stap in het 'echte' leven: mijn grootste freule wordt een eerste klasser, zoals dat heet op de Vrije School. Het leren gaat beginnen, aan een eigen tafeltje dat uitkijkt op het schoolbord. Heel echt, heel serieus. Elke dag gaat er meer kennis in haar hoofd gestampt worden. Ze is er klaar voor. Zij wel. 

Wat een geluk dat ze dan op een school zit die om te beginnen het woord 'Vrij' in zijn naam heeft. Totaal misleidend voor de meeste volwassenen trouwens. Die zien een anarchistische school voor zich waar de kinderen zelf mogen bepalen wat ze doen. Niets is minder waar. Klassikaal onderwijs is het. Met een heel duidelijk, vol en vaststaand leerprogramma. Maar ook heel rijk, en vrij in die zin dat er aandacht is voor het ontwikkelen van het eigen kind doordat er veel meer vakken aangeboden worden dan rekenen en taal. Ik hoop dat ze het een feest gaat vinden. En dat ze met net zoveel enthousiasme, levensvreugde en geluk straks in de schoolbanken klimt, zoals op de pony op deze foto's. (En vooruit, op termijn is het best wel leuk als ze straks kan lezen wat ik zoal over en voor haar schrijf...) 

maandag 20 juni 2016

Gewoon mooi en een geniaal idee -Turkse avonturen deel 3






Vanochtend zong ik uit volle borst met het koor op school: 'Zingt, zingt het is zomer, zingt dat alles weerklinkt!' Dat was enigszins absurd aangezien ik nog druipend op mijn kaplaarzen stond, in een warme trui. Dus terwijl in Nederland voor de vijfde of zesde of zevende keer dit jaar de herfst is begonnen, hunker ik naar warmte. Zon, geen kleren aan, geen weerbericht bekijken en vooral gewoon een onbekommerde zomer. Nou ja. Wat niet is, kan nog komen. Maar ik dacht ineens, wellicht moet ik iedereen vandaag gewoon op wat zonnige plaatjes trakteren om in zomerse sferen te komen. Ik zal ze toch voor we alwéér op vakantie gaan, moeten laten zien. Haha. Dat zet ik er voor de zekerheid maar achter. Want ik begin zelf ook wel in te zien dat de vakantieplannen dit jaar wat manische vormen beginnen aan te nemen. 



Misschien moet ik daar in de toekomst maar mijn werk van maken: professioneel vakantie vieren. En dat ik daar dan een boek over schrijf hoe je dat doet enzo. Willen jullie dat? Serieus? Dan ga ik dat doen hoor! Boordevol tips zit ik. En anekdotes, en heel goede verhalen ook. Van het hoe ga je op een avontuurlijke kampeervakantie, tot een alleen-op-vakantie-met-mn-trio verhaal, het hoe ga ik op reis in eigen (moes)tuin hoofdstuk, tot hoe overleef ik een urendurende vliegreis met drie kinderen met vertraging en turbulentie. Het grote vakantieboek. Maar dan net anders. Nou goed, wie een uitgeverij weet, meldt u maar! Dan ga ik alvast een roadtrip plannen. Bijvoorbeeld. (En nou niet mijn idee jatten he. Dat dat even duidelijk is. Ík ga dat boek maken.)




Nou goed. In de categorie reisbestemmingen, in deze aflevering: de relaxte gezinsvakantie op een zonbestemming. Deze categorie doe ik niet zo vaak, maar ik kan uit ervaring zeggen: dit is de hemel! Je kunt slapen, zwemmen, zonnen en dutten en lekker eten, genieten van mooi uitzicht en de kinderen doen dit allemaal ook. Je moet alleen even wat tickets kopen en een vliegreis doorstaan. Klein minpuntje. Maar je bespaart ook al snel kosten... 


Op zwemleskosten bijvoorbeeld. Heb je een kind dat nog zijn A diploma moet halen? Dan is een zonbestemming met zwembad zeer aan te raden. Je bespaart jezelf zo een half jaar afzien in een bloedhete hal, door gewoon tien dagen zelf privé les geven. Kan het kind bij thuiskomst meteen afzwemmen. En je sport zelf gratis mee. Want zeg nou eerlijk, wanneer heb je voor het laatst een minuut gewatertrappeld? Zwáár man! 


Hierboven het levende voorbeeld van de besparing: de grote freule die aan het eind van de vakantie keurige baantjes op haar rug trekt, terwijl ze de dagen ervoor woest fulminerend aan elke vakantieganger duidelijk probeerde te maken dat de rugslag achterlijk, idioot, veel te moeilijk en levensgevaarlijk was. Want er komt dan water in je ogen. Dus waarom zou je? Ze mag zondag afzwemmen voor haar A. Ik moet nu al huilen van trots. Haar allereerste diploma... 


Voordat ik dat halve vakantieboek hier ga schrijven, dan gewoon nog wat mooie plaatjes. Daar is zo'n zonvakantie ook goed voor. De esthetiek van stenen, parasols, glitterend water, kleine handjes op grote ruggen en gelukkige kinderhoofdjes. Dat heeft iedereen nodig. Zeker als in Nederland het moesson seizoen is begonnen. Dus kijk, geniet, en verheug je op betere tijden. Houdt moed! 





woensdag 15 juni 2016

Een hachelijke situatie- Turkse avonturen deel 2



Als je de vorige post leest, dan zou je bijna denken dat de grote freule niet mee was op vakantie. Niets is minder waar. Maar de grote freule zou de grote freule niet zijn, als ze niet met haar eigen projectjes bezig was. Zoals ekster spelen op het strand. En daar dan ook daadwerkelijk een roze Lacoste portemonnee vinden, muntjes om het ding te vullen onder de strandbedjes opgraven en op strooptocht gaan voor de mooiste stenen. Dan blijft er dus nauwelijks tijd over om geitjes te aaien. Ook bij het appartement was madame bezig. Of ze ging in haar uppie brood halen, onderweg een straathond verzorgen en een veldboeket plukken. Of ze dook het zwembad in, om daar pas uren later weer uit te komen. Zonder zwemdiploma. En zonder bandjes. Want als je zelf vindt dat je kunt zwemmen, nou, dan kun je dat ook. Maar, we hadden ook een gezamenlijk project: foto's maken.  



Een diep gekoesterde wens van de grote freule is een kidizoomer, of hoe zo'n hels gekleurd plastic apparaat ook mag heten waar kinderen foto's mee kunnen maken. Nou ja, die krijgt ze dus niet. Maar wel nam ik voor haar mijn oude compact camera mee op vakantie. Ik legde haar wat foto beginselen uit, zoals: kijk wat je mooi vindt om op de foto te zetten. En verzin eens een goede plek om een foto te nemen. Is dat van bovenaf of juist van beneden? Tot zover de interesse van de zes jarige, we moesten op pad. 


Dus dat gingen we, met z'n tweeën op avonturentocht, zoals we het noemden. Beiden gewapend met een camera. En zij met een springtouw om haar middel. Want dat heb je nodig als je de Turkse bergen in gaat. En een lange broek en dichte schoenen. Ik lachte schamper om dit overdreven gedoe van mijn kind. Maar daar kwam ik na vijf minuten al op terug. Hoe kan het ook anders, Savine heeft altijd gelijk. Daar bleef ze me de hele weg aan herinneren. Zodra ik mijn benen open haalde aan een rots of gemene plant met stekels ('Ik zei toch dat je een lange broek aan moest!'), toen ik vast zat in de modder ('Had je maar goede schoenen aan moeten doen!') of toen ik uitgleed over rotsen en een stukje naar beneden kletterde ('Daar heb ik toch dat touw voor, zodat we elkaar kunnen vasthouden!'). Ja, het was volstrekt onduidelijk wie van ons twee de ouderlijke macht verdiende. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat we diep in de penarie raakten en dat zij ons daar uithaalde. Nou ja, zei ik maar de hele tijd, anders wordt het ook maar een avonturentocht van niks... Je moet toch wat om je vege lijf als ouder te redden. 


Nou goed, we sloegen het eerste beste pad in dat we tegen kwamen en het was meteen fantastisch. We stonden tussen de bananenbomen, liepen langs hete kassen vol joekels van aubergines en klommen over een moerbei heen. We hadden het springtouw nodig om een moeilijke kloof af te dalen en niet uit te glijden. Er waren bloemen, vreemde rode beestjes, stenen, velden vol hoog gras en gekke hutjes waar de boeren die het land bewerkten hun dutjes deden. Het was heerlijk. Heet en heerlijk. We klommen nog maar eens over een rots en vonden een paadje naar beneden. Onderaan bleek een riviertje te stromen. We voelden ons echte avonturiers. So far so good. Ik had zelfs iets lekkers voor onderweg meegenomen. 




Maar toen moesten we maar weer eens terug. Avonturiers bewandelen nooit twee keer hetzelfde pad, dus we vonden een andere route omhoog. Op een rotsachtige vlakte kwamen we uit. Vlak naast het appartementencomplex en naast de weg die we als eerste hadden ingeslagen. Er was alleen een klein probleempje. Die weg konden we niet bereiken. Wegens ondoordringbare woestenij en een gapend diep dal. De 'Ik zei toch dat je naar mij moest luisteren's waren niet van de lucht. Inmiddels konden we het begaanbare pad terug naar de rivier ook niet meer vinden. Penarie dus. Dikke vette hete penarie. We vergaten zelfs helemaal foto's te maken van de hachelijke situatie's waarin we ons vanaf dat moment stortten. Zoals het moment dat Savine aan haar roze springtouwtje bungelde om zo een woest gladde steentjes afgrond af te dalen. Of hoe we door een boomgaard kropen. Door de bosjes worstelden en daar allemaal rare striemen en bulten aan over hielden. En hoe we uiteindelijk toch de weg terug bereikten, allemaal dankzij de dapperheid en doortastendheid van de grote freule.

(Ik wou dat ze bij me was geweest toen ik ooit als student in een ander hachelijk avontuur op een berg terecht was gekomen, al was dat een avontuur met sneeuw midden in de nacht bovenin de Alpen, waar een reddingsteam uit Grenoble aan te pas moest komen. Daarover ooit meer. Of niet. Sommige dingen hoef je niet te vaak op te rakelen.) 


Eenmaal weer terug in Nederland, bedacht ik me dat ik nooit meer naar de foto's van Savine had gekeken. Wat vond zij nou de moeite waard om vast te leggen? Dat waren een paar ehm, interessante natuurfoto's zoals: het rode beestje in de modder...

De rots...
De bramen die bij nader inzien moerbeien waren...

En nog wat vage plaatjes met in de verte een beestje erop. Maar dat was niet alles. Er stonden nog zeker vijftig heel andere plaatjes op. Allemaal vergelijkbaar met deze:


Heel, heel, heel veel lekker zoet Turks snoep en taartjes. Waarom ze die foto's had gemaakt, vroeg ik haar. Dat bleek heel simpel: 'Zodat pappa weet hoe hij dat moet maken.' Aha.

De meest geniale foto's vond ik die waar ze per ongeluk zelf op staat:



Het ontroerde me, de blik van mijn meisje, mijn dappere, stoere, eigengereide, heerlijke kind. Wat een geluk dat ze me vaak mee neemt op haar avonturen. God, wat hoop ik intens dat ze dat nog heel lang blijft doen. 


(Deze foto is met haar cameraatje volgens haar aanwijzingen gemaakt. Ik hou er van. )

dinsdag 14 juni 2016

Geitig- Turkse avonturen deel 1


Er was eens een vakantie en toen waren we in Turkije. We waren er helemaal heen gevlogen voor het goede weer. Dat bleek een dom idee, want natuurlijk ging het daar regenen en was het in Nederland tropisch warm. Maar aangezien vakantie vieren alleen maar een kwestie is van verwachtingen managen, viel de teleurstelling al snel reuze mee. Want, hé, in de regen kun je prima het zwembad in duiken. Nat is nat, per slot van rekening. 

Aan het eind van de vakantie bleek dat we er niet alleen maar voor het goede weer gekomen waren. Eigenlijk waren we voor Turkse avonturen hierheen gevlogen. Want ook al hadden we ons voorgenomen nu eens niet meer te doen dan het zwembad dan wel de zee te bezoeken, wat te eten en te slapen, avonturen komen nou eenmaal altijd op ons pad. Gelukkig maar. Ik had de strandgeitjes voor geen goud willen missen. Sterker nog, ik denk dat ze een van mijn lievelingsavonturen ooit zijn. 

Het ging zo. We gingen naar het strand. We parkeerden de auto. Gingen op een strandbedje liggen. En zeiden tegen de kleine freule dat ze wat moest gaan rondkijken en de wc's moest zoeken. Ze kwam nooit meer terug. Dat was eerst fijn, want we konden een hele bladzijde in ons boek lezen. Daarna was het gek. En uiteindelijk moesten we dus van dat bedje opstaan om het kind te zoeken. Die had een geit gevonden. Op het terras van de strandtent. Sterker nog, ze had er twee gevonden, die ze blaadjes aan het voeren was. Samen met de Turkse kok die straalde van trots en overliep van liefde voor zijn huisdieren die hij gehuisvest had onder een tafel. In Ianthe had hij zijn soulmate gevonden. Het was duidelijk dat we per direct een nieuwe favoriete strandtent hadden en het was ook meteen duidelijk wat we de rest van de vakantie zouden gaan doen: bij de geitjes bivakkeren. 


Alsof het niet al leuk genoeg was om geitjes te voeren, kregen de geitjes ook de fles en mochten ze los toen alle gasten vertrokken waren.  Ze sprongen over het strand, beklommen de bedjes en werden door de strandbaas op een duik getrakteerd. Dat was niet vrijwillig, maar wel schattig. En absurd. En fantastisch. Zwemmende geitjes. Druipende geitjes op een strandbedje. Om volmaakt gelukkig van te worden. 







Later die week deden de beesten hun zwempartij nog eens over, dit maal bij ondergaande zon. Terwijl wij een ijsje aten. De zee klotste, de vissers gooiden hun hengel uit, het zand koelde langzaam af, alles kleurde roze. We zaten en keken. De wereld kan echt adembenemend mooi zijn.