Leve de langste dag

Ik zit daar maar portretten te schieten van mijn hele kinderschare.
Eerst waren daar de prachtige witte jurkjes met Pinksteren
en nu weer die bloemenkransen.
Ik kan ze wel opeten als ze er zo uitzien!

Sinds de grote freule naar school gaat
hebben we er een hele nieuwe invulling aan ons leven bij.
We kozen voor de Vrije School.
Ja.
Niet voor de buurtschool, die een minuut lopen van ons huis ligt.
Dat moet ik dus de hele tijd uitleggen.
(ook aan mezelf als ik vloekend en tierend tegen de klok in mezelf en twee freules naar de andere kant van de stad fiets om kwart over 8 's ochtends)
Maar na deze foto's niet meer.
Een school waar je bloemenkransen maken als huiswerk op krijgt (de ouders dan)
die begrijpt wat je in dit leven moet leren, vind ik zo.
Dat is naast lezen, schrijven, rekenen en weten wanneer de slag bij Waterloo plaatsvond (geen idee trouwens)
ook begrijpen hoe de aardse zaken in elkaar steken.
Dus bakt de freule elke week broodjes in de klas.
(Daar leer je meten, rekenen, samenwerken en koken van.
Het is me een raadsel waarom niet iedereen dat op school doet.)
Krijgt ze timmerles
Leert ze wonderschone liedjes met lekker moeilijke woorden erin
Doet ze iets met dansen
komt ze met stapels tekeningen en kunstwerkjes thuis
speelt ze elke dag heel lang buiten
en viert ze allerlei wonderlijke feesten.

Zo hadden we gisteren het zomerfeest,
of eigenlijk het Sint Jansfeest.
Getooid met bloemenkransen verschansten we ons op een kleedje voor een picknick
ter ere van de langste dag van het jaar.
Ik voelde me een rasechte hippie.
Met een vuur om overheen te springen
zo'n lekker Zweeds aandoende krans
en liedjes die we in een kring zongen.
Waar de freule dit allemaal doodnormaal leek te vinden,
was ik eerder een zenuwachtig ploetermoedertje die het allemaal reuze spannend vond.
Ik brak dagenlang mijn hoofd over verantwoorde picknickhapjes.
Knipte woest grassen langs de gracht
en plukte stiekem hele gemeenteperkjes kaal voor de kransen.
Aan die dingen moest natuurlijk niet af te lezen zijn
dat ik helemaal geen Vrije School ervaring heb
en dat ik mijn hand heus niet omdraai voor wat bloemvlechtwerk.
Zo kwam het dus dat we als vier wandelende veldboeketten het veld op kwamen.
En dat dat erg opviel
tussen de subtiel om het hoofd gedraaide klimoptakken met her en der een bloempje van de rest.
Ach.
Onze biologisch-vegetarische-spinazietaartjes
waren in ieder geval lekkerder
dan de stapel pannenkoeken met stroop die de rest van de klas at.
Vonden wij dan.
De freules natuurlijk niet.
Daarom nam ik vandaag voor het zomerfeest van de crèche
die alles behalve Vrije Schools is
gewoon spiesjes
van kant en klaar poffertjes met niet biologische aardbeien mee.
Zo klaar. Zo op.
Een mens kan niet alles.
Dat heb ik wel alvast geleerd.

Taartenbakkers

Vader van drie, die timmerlief van mij.
Dus werd hij uitbundig verwend met een vol gekladderde tegel van de kleine freule
(voor aan de muur denk ik?)
een zelfgevouwen muizentrappetje van de grote freule
(Die had niks gemaakt op school. Ik vermoed dat de Vrije School niets met vaders heeft? Ik zal eens navragen waarom er geen postbakjes gefiguurzaagd werden of asbakken gekleid. Een groot gemis vind ik dat)
en namens alle drie nieuwe onderbroeken
(die hebben vaders altijd nodig)
en een door Savine uitgezocht nieuw t-shirt.
Die is dus roze. Een andere kleur bestaat er namelijk niet volgens haar.
Plus een ontbijt op bed, dat pas om half 10 geserveerd werd,
misschien wel het grootste kado van dit alles.
Of, nou ja, eigenlijk de grootste straf van dit alles.
Er is niemand op de hele wereld die een grotere hekel heeft aan eten in bed dan mijn Timmerlief.
Kruimels, omvallende jus, kinderen die op je croissant springen,dat werk.
Hij haaaat het.
En moest het met een dankbare glimlach ondergaan.

Maar het tweede onderdeel van deze dag was wel zijn favoriet.
Taarten bakken!
Al jaren hebben we namelijk op Vaderdag feest in ons buurthofje.
En sinds vorig jaar hoort daar een taartenbakwedstrijd bij.
Aangezien hij toen de derde prijs in de wacht sleepte
met een, in mijn ogen, onooglijke poezentaart, had hij heel wat te bewijzen.
Woest stond hij te spatelen, mixen en te proeven met de freules.
Heel liefjes en vaderig allemaal.
Apetrots pronkte hij met zijn rabarber-appeltaart...
(tarte aux pommes et rhubarbe op z'n Frans, want dat klinkt lekkerder)
En toen moest er nog wat met de cake die de meisjes hadden gefabriceerd.
Hier greep ik mijn kans.
Al een heel jaar krijg ik te horen dat hij, HIJ een taartenprijs had gewonnen
als ik weer eens stond te ploeteren op een baksel.
Dus.
Een prijs voor een poezentaart hè?
Nou, dat kan ik ook, dacht ik.
Er moest iets met roze marsepein en roze spikkels van de freule
(ik zei het al, er bestaat nog maar een kleur in haar wereld)
en het moest een poes worden.
Zo gezegd, zo gedaan.

Het feest was verder leuk hoor,
met springkussen, t-shirts (roze ja) bestempelen
buurtbewonersbingoën, voetbaltoernooi
en barbecue,
maar het ging natuurlijk maar om een ding:
de uitslag van de wedstrijd.
Er kwam een derde prijs,
een tweede prijs
en die waren niet voor taart 10 of 11.
Tromgeroffel zwol aan,
de eerste prijs bleek een gedeelde plaats.
- Zenuwachtig gewiebel-
de winnaars van de wedstrijd waren taart 7  en...
de poezentaart!!!
Verlegen draalde bakster Savine naar voren
om oorverdovend applaus in ontvangst te nemen.
Ik lachte in mijn vuistje
(niet echt, ik lachte hardop en breeduit)
en keek maar eens triomfantelijk naar de Vader.
Eat that! Met je poezentaart!
Nou staan we quitte.
Ik vrees dat we volgend jaar een 3D poes moeten gaan bakken...

De dag dat alles even stilstond

Weet je,
ik schrijf wel eens
dat mijn dagen lang niet altijd zo lopen als ik wil.
Dat auto's niet starten op cruciale momenten,
katten in mijn bed piesen,
of gewoon, algehele misère die je hebt
met kinderen, baby's, huisdieren, en banen.
Maar als dingen echt in het honderd lopen,
dan blijf ik liever stil.
Want wat kun je nou voor grappigs zeggen
als dingen echt mis gaan.
Niemand wil toch horen over de momenten dat je wél huilt
omdat alles te veel wordt?

Daarom was het hier meer dan een week stil.
Ik was namelijk stil.
Zeldzaam ja.
Maar ik had het een en ander te verwerken
en wist niet goed welke woorden daarbij zouden moeten passen.
Nog steeds weet ik het niet goed.
Het enige woord dat steeds bij me opkomt is
kwetsbaar.
Zo voel ik me.
Dat is niet gek met een verse baby.
Die zet je maar weer eens aan het denken
over wat voor een wonder het leven wel niet is.
Zo ben je twee cellen,
zo ben je een hulpeloos nieuw mens.

Maar daarom is het niet.
Het is dat ik op de, voor mij, meest veilige en vreedzame plek op aarde
ruw uit mijn wat naïeve wereldbeleving werd gerukt.
Ik reed over een zandpad in het bos,
een pad dat ik al honderden keren reed
met auto, trekker, of pony.
Er is daar nooit iemand
hooguit een verdwaalde heks
of hongerige trol.
Ja, een plek waar sprookjes nog wel bestaan.
Nou ja, daar kwam dus een mountainbiker met een noodgang uit een paadje gesneld.
Ik zag hem
1 seconde
die minuten duurde
en toen klapte zijn hoofd op mijn voorruit.
Sorry voor deze zin,
maar zo was het.
Klap.
Ik kon niks,
maakte in die ene seconde wel honderd afwegingen
rukte nog aan mijn stuur
remde
maar niks
het gebeurde al
terwijl ik het er zo niet mee eens was dat dit echt gebeurde.
Een fietser en een auto
midden in het bos
op precies hetzelfde moment.
Alles stond even stil
maar dus wel net te laat.
Surrealistisch om daar met politie, ambulance en een baby in een maxi cosi te staan.
De fietser doet het gelukkig nog,
maar wel met drie tanden minder, en een gebroken heup.
Ons eerste echte gezinsuitje naar de boerderij was dus op zijn zachts gezegd
rampzalig.

Gelukkig kregen de freules van dit alles niets mee
zij reden paard
en speelden in het bos.
En vinden de leenauto mooier dan onze eigen auto.

Mijn oma zei altijd:
'Een seconde van onachtzaamheid, is een leven lang huilen.'
Ik vond dat ouderwets en zeurderig en betweterig.
Maar dat de wereld in een seconde van kleur en vorm kan veranderen,
dat wist ik niet.
En dat maakt je als mens maar akelig kwetsbaar.

Pinksterbruidjes en dwaallichtjes

Oogverblindend, smetteloos wit stuurde ik vandaag een pinksterbruidje naar school.
Daar verheugde ik me al jaren op.
Want van prachtige jurkjes, kransen en vlechten in het haar,
hou ik nou eenmaal enorm veel.
En van feesten en ceremonies en dingen waar sentimentele gevoelens bij komen kijken.
Ik heb er (naast Sinterklaas) een nieuw lievelingsfeest bij.
Stonden we daar
op een prachtig stralende dag
onder weelderig groen uitgedoste bomen
naar iel kindergezang
en betoverende muziek te luisteren.
Een piano op het schoolplein, wapperende linten,
man, wat heb ik veel gemist in mijn jeugd.
Op het christelijke-gereformeerde schooltje waar ik naartoe moest
was zulke frivoliteit niet te vinden hoor.
Maar de Vrije School kan het pinksterfeest maken tot iets groots.
Ik weet niet precies wat er werd gevierd
al dansend om de meiboom vol linten,
(Iets met lente, bloemen, vlechten, Pinksteren en duiven ja,
ik moet de literatuur er nog eens goed op na slaan)
maar in ieder geval het leven.
Want mooier wordt het niet
als peutertjes
als de kleine dwaallichtjes van deze wereld
proberen een dansje te doen
terwijl ze wezenloos om zich heen staren
zo onder de indruk van de muziek en al die witte kleren en kransen
dat ze vergeten dat ze moeten bewegen.
Magisch.

Een eigen huis, een plek onder de zon

Kijk, je hebt een Timmerlief of niet.
Die moet je inzetten, zodra- ie maar een beetje zin, of vooral tijd heeft.
Dat heeft hij dus nooit
tot ik hem dwong om babyverlof op te nemen.
Echt, voor iedereen die baby's krijgt, heeft of wil:
dwing die mannen (en vooral hun werk) om drie weken thuis te zijn.
In die drie weken werd m'n lief straalverliefd op zijn baby
en bovendien deed hij:
alle achterstallige administratie,
elke dag een dutje
(want Timmerliefjes kunnen bijzonder slecht tegen weinig slaap en zo bleef hij wonderbaarlijk vrolijk)
eindelijk alle klusjes in huis
las hij een boek
haalde eindeloos veel boodschappen
kookte elke dag weergaloos
ennnnn bouwde hij met de kleine freule een hut van onze oude vloerbalken
die maar ontzettend in de weg lagen te liggen in het moesje.

Een eigen huis.
Gloedje nieuw,
met twee verdiepingen
en ook bruikbaar als restaurantje
en ijswinkel.
Het absolute einde dus.
En vooral lekker kindonvriendelijk
met heel ruw splinterhout, uitstekende scherpe hoeken,
en hier en daar nog een roestige spijker.
Precies zoals een hut moet zijn dus.
Dat vind ik niet gevaarlijk en onverantwoordelijk, nee.
Eerder heel leerzaam.
Goed voor klimvaardigheden en inventiviteit.
Als je nooit een splinter in je voet hebt gehad
dan word je toch nooit een weerbare volwassene?
Dus.

Ik zei al: een hut zoals een hut moet zijn.
Maar de Timmerman vindt hem afschuwelijk.
Want: scheef, zonder verhoudingen, zelfs zonder bouwtekening
of enig plan in elkaar gezet.
Je kunt dus wel zien dat hij echt verlof had.

Het leukste van alles
in je eigen huis, gelden eigen regels.
Ianthe hoeft dus geen kleren aan thuis.
Die zouden maar in de weg zitten
terwijl ze vanaf haar bovenverdieping de wereld regeert.
Dat u het even weet.

Moes-modder-mini vakantie

We kregen dus een baby hè,
en spontaan begon het te regenen.
Dagen lang, zodat de eerste wandelingetjes maar uitgesteld werden.
En net toen de muren op me af begonnen te komen
en ik na tien dagen echt heul graag een luchtje wilde scheppen
begon spontaan de zomer.
Met korte mouwen weer,
blote benen dagen
en al heel snel braken de helemaal geen kleren-middagen aan.
De wandelingetjes werden dus uitjes naar onze moestuin.

Wij dachten dat het heel wat ging worden,
zo'n derde kind erbij.
Heisa, gedoe, nooit meer slapen, niks anders dan thuis dralen
met een zeldzaam uitstapje naar de Albert Heijn.
Nou zeg ik niet dat daar niks van waar is,
maar zo voelde het niet.
Meer als een onverwachte vakantie.
Die we benutten om een prachtig strakke grasmat aan te leggen.
En bloemen te plukken
of 'kunsten te maken' zoals de grote freule graag voor haar publiek doet.
(en onkruid wieden en zaaien en schoffelen, want anders zou het geen moesje zijn)

Daar werden niet alleen wij heel gelukkig van
maar ook de gehele kinderschare.
De freules wierpen zich onder luid gekir
en vol overgave in een modderpoel
en Broer deed zeer ontspannen slaapjes in de schaduw.
Zo zou elke vakantie er uit moeten zien.
Of nee, elke dag...