De fotografie-opleiding is voorbij.
Geen stress meer om op donderdagavond de deur uit te rennen,
mét camera, opgeladen batterij, lege geheugenkaart ín het toestel,
opgeladen OV chip danwel chipknip om te parkeren
en natuurlijk een afgedrukte opdracht.
Dat lucht op.
'Hoe doen andere mensen dat toch?' vraag ik mezelf constant af.
Op tijd de deur uit, kinderen, baan hobbies, strakke tijdsplanningen en geen chaos.
Ik misluk elke dag opnieuw.
Of tenminste, al mijn voornemens dan.
Of ik daadwerkelijk al mijn voornemens ben is een vraag van veel grotere orde.
Geen tijd om over na te denken.
Er wacht nog een deadline, een was en administratie op me.
De fotografie-opleiding dus.
Dat was even wat anders dan ik verwachtte.
Maar ik concludeer na het samenstellen van een portfolio voor mijn eindbeoordeling dat ik wel degelijk wat heb geleerd.
En dat een nieuwe camera wonderen doet.
Hier de derde poging om een serie te maken van een verborgen paradijsje.
Naar mening de best geslaagde.
Omdat de foto's het best bij elkaar passen.
Alleen die van de stenen niet.
(is de mening van de foto meneer, alhoewel hij hem wel grappig vond.
Daarom staat-ie er toch bij)
Dit verborgen paradijsje is te vinden achter de Aldi op de Amsterdamsestraatweg.
Toch wel een van de lelijkste plekken die ik ken.
Daar tussen het beton van de woningbouw en de parkeerplaatsen is een weelderige poort.
Erachter een oase aan bloemen, stilte, een tuin met liefde door omwonenden tot paradijs gemaakt.
De stad zie je nog net door de bloemen heen.
